شیب تند سقوط

آفتاب یزد – یوسف خاکیان: هفته گذشته سیامک اطلسی بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون با انتقاد نبود محتوای ارزنده در تولیدات سینمایی گفته بود: «مدیران سازمان سینمایی نباید به هر فیلمنامه ای اجازه ساخت بدهند، اگر امروز شاهد تولید آثار نازل، بی ارزش و بی محتوا در سینما هستیم تماماً نشات گرفته از تفکرات مدیران سینمایی است که به این آثار اجازه ساخت و عرضه داده اند. این مدیران هستند که باید دلسوز فرهنگ و هنر کشور باشند و اجازه ندهند تا هرکس هر آنچه را دوست داشت ولو به قیمت نابودسازی فرهنگ غنی و ارزشمند کشورمان تولید کند.» کارگردان فیلم‌های سینمایی «سفر پر ماجرا» و «راز شب بارانی» در بخش دیگری از اظهاراتش بیان کرده بود: «روند تولید فیلم‌های بی محتوا و بی ارزش از فیلم‌های شبه کمدی آغاز شد، آثاری که سازندگان آن‌ها صرفاً به دنبال فروش بیشتر در سینما بودند و به هیچ عنوان به این فکر نمی‌کردند که اثرشان چه تاثیرات مخربی بر جامعه می‌گذارد.» وی ادامه داده بود: «با حمایت مدیران سینمایی روند تولید و عرضه این آثار سخیف و بی ارزش رشد بیشتری پیدا کرد به نحوی که امروزه اکثریت تولیدات سینمای کشور در اختیار این نوع آثار است که می‌خواهند با هر ترفندی ولو به قیمت نابودسازی فرهنگ جیب مخاطبان را خالی کنند. متاسفانه امروزه نه تنها آثار کمدی که بسیاری از آثار دیگر سینما نیز عاری از محتوای ارزنده هستند و این وضعیت زنگ خطر جدی را در سینما به صدا درآورده است.» بازیگر سریال ماندگار «پدرسالار» در بخش دیگری از سخنانش تاکید کرده بود: «آن دسته افرادی هم که امروزه به سینما می‌روند دنبال همین آثار بی محتوا هستند؛ فیلمسازان و سینماگران سطح سلیقه مخاطبان را به شدت تنزل داده اند و ما اگر می‌خواهیم باز هم در سینماها شاهد حضور حداکثری مردم باشیم باید روش ساخت فیلم را عوض کنیم. مدیران سینمایی باید تدبیری اندیشه کنند تا فیلم‌هایی در سینما تولید شود که نیاز روز اجتماع در آن‌ها لحاظ شده باشد.» این هنرمند پیشکسوت در پایان اظهاراتش با بیان اینکه برخی افراد کاسبکار به اسم سینماگر فرهنگ و هنر کشور را به سخره گرفته و آن را نابود کرده اند تصریح کرده بود: «سوال بنده این است که این آثاری که در سینما تولید می‌شوند چه نفعی برای کشور دارند؟ کدامیک از اهداف کلان کشور در این آثار دیده می‌شود؟ چرا تهیه کنندگانی که دنبال تولید آثار ارزشمند و بامحتوای غنی بودند امروزه جایی در سینما ندارند و در عوض کسانی وارد میدان شده اند که فقط به فکر سودآوری مالی هستند؟ فیلم و سینما زمانی می‌تواند ارزش داشته باشد که ضمن سرگرم کردن مخاطبان چیزی هم به آن‌ها اضافه کند و مخاطب را کمی‌به تفکر و اندیشه وادار کند.»
به نظر می‌رسد عمده انتقاداتی که سیامک اطلسی درباره اوضاع و احوال فیلم‌های سینمایی بیان کرده درباره بخش خاصی از هنر هفتم یعنی کمدی باشد، گرچه ممکن است قسمتی از سخنان این بازیگر پیشکسوت بخش دیگری از صنعت فیلمسازی در ایران را نیز در بر بگیرد اما شالوده اظهارات اطلسی همان مواردی ست
که تقریبا بازیگران دیگر سینمای ایران نیز بارها به آن پرداخته اند.
صداپیشه کهنه کار حوزه دوبله و گویندگی فیلم از چند بعد


به ماجرای نبود محتوای ارزنده در فیلم‌های سینمایی خاصه آثار کمدی پرداخته است. او در بخش آغازین صحبت‌هایش آنجا که می‌گوید: «مدیران سازمان سینمایی نباید به هر فیلمنامه ای اجازه ساخت بدهند» از اولین گره خورده بر ریسمان سخیف بودن آثار کمدی در سینمای ایران سخن می‌گوید و به درستی توپ را در زمین مدیران سازمان سینمایی می‌اندازد و این پرسش را مطرح
می‌کند که چرا به دلایل مختلفی که ممکن است یکی از آنها بالا بردن
آمار تولیدات سالیانه سینمایی باشد به هر سناریو و فیلنامه
بی در و پیکری مجوز ساخت می‌دهید؟ محصولات سینمایی که مدت زمان نوشتن طرح اصلی فیمنامه‌هایشان تا پایان تصویربرداری دو ماه هم طول نمی‌کشد چه محتوای ارزشمندی می‌توانند داشته باشند که در هنگام اکران به خورد مخاطب دهند و او را وادار کنند که پس از تماشای فیلم در سینما به پیامی‌که کارگردان و عوامل ساخت فیلم در نظر داشته اند، بیندیشد؟ البته ممکن است عده ای این موضوع را مطرح کنند که شما از یک فیلم سینمایی به جز گذران وقت، سرگرم کردن، خنداندن و ... مخاطب چه انتظاری دارید که به دنبال پیامی‌هستید که مد نظر کارگردان بوده است؟ فیلم کمدی همین است دیگر. نامش رویش است. کمدی، طنز، بگو بخند. فیلم تراژیک نیست که پند آموزنده در آن نهفته باشد. در جواب این ادعا باید به فیلم‌های کمدی ای رجوع کنیم که در سینمای ایران ساخته شده اند و اتفاقا در کنار گذران وقت، سرگرم کردن و خنداندن مخاطب پیام‌های مهمی‌را برای تماشاگر حاضر در سالن سینما داشته اند. فیلم‌هایی مانند «آدم برفی»، «اجاره نشین‌ها»، «لیلی با من است»، «مارمولک»، «چه خوبه که برگشتی» و... که اتفاقا تعداد آنها کم هم نیست. اما اگر سینمای کمدی ایران را در این چند سال اخیر بررسی کنیم در می‌یابیم که اکثریت قریب به اتفاق آنها به قول سیامک اطلسی آثاری نازل، بی ارزش و بی محتوا هستند که اجازه ساخت و عرضه آنها توسط مدیران سینمایی صادر شده است.
> چرا فیلم سخیف می‌سازیم؟‌
سیامک اطلسی در بخش بعدی سخنانش پاسخ این پرسش که «چرا فیلم سخیف می‌سازیم؟» را آنجا که می‌گوید: « سازندگان آن‌ها صرفاً به دنبال فروش بیشتر در سینما بودند و به هیچ عنوان به این فکر نمی‌کردند که اثرشان چه تاثیرات مخربی بر جامعه می‌گذارد » صراحتا داده است. تاثیرات مخربی که آرام آرام در بدنه بخش کمدی صنعت سینما رخنه کرده و در حال بلعیدن فرصت‌های بی نظیری است که سینمای طنز می‌تواند برای ساخت فاخرترین آثار از آنها بهره برداری کند. موضوعی که به گفته بازیگر سریال «مختارنامه» علت رشد بی رویه آن را حمایت مدیران سینمایی از روند تولید و عرضه این آثار سخیف و بی ارزش دانسته و عنوان می‌کند که این حمایت موجب شده اکثریت تولیدات سینمای کشور در اختیار این نوع آثار باشد، آثاری که می‌خواهند با هر ترفندی ولو به قیمت نابودسازی فرهنگ جیب مخاطبان را خالی کنند.
> زنگ خطری که شنیده نمی‌شود
صداپیشه سریال تلویزیونی «جنگجویان کوهستان» در ادامه سخنانش از زنگ خطری می‌گوید که برای سینمای کمدی به صدا درآمده اما گویا هیچ گوشی شنوای آن نیست. زنگ خطری که اگرچه کسی به آن توجه نمی‌کند اما اطلسی آنجا که می‌گوید: « آن دسته افرادی هم که امروزه به سینما می‌روند دنبال همین آثار بی محتوا هستند؛ فیلمسازان و سینماگران سطح سلیقه مخاطبان را به شدت تنزل داده اند» صدای آن را شنیده و به تاثیر مخرب اکران اینگونه آثار اشاره و البته راهکاری را هم برای برون رفت از این وضعیت به مدیران سینمایی و البته دلسوزان صنعت سینما مطرح کرده و می‌گوید: «اگر می‌خواهیم باز هم در سینماها شاهد حضور حداکثری مردم باشیم باید روش ساخت فیلم را عوض کنیم. مدیران سینمایی باید تدبیری اندیشه کنند تا فیلم‌هایی در سینما تولید شود که نیاز روز اجتماع در آن‌ها لحاظ شده باشد.» این بخش از سخنان اطلسی نکته نهفته دیگری
هم در دل خود دارد. نکته ای که به حضور حداکثری مردم
در سینماها مربوط می‌شود. حضوری که لازمه آن تغییر در
سلیقه دیداری – شنیداری مردم است وگرنه حضور حداکثری که سلیقه اش دنبال کردن آثار بی محتوا و سخیف باشد اوضاع را از اینکه هست بدتر خواهد کرد.
> هنری که به سخره گرفته می‌شود
بخش پایانی سخنان بازیگر فیلم سینمایی «مردی بدون سایه» را شاید بتوان مهمترین بخش اظهارات او دانست. چرا که او در این بخش به دو مقوله مهم اشاره مستقیم دارد. اول با مطرح کردن موضوع به سخره گرفته شدن سینما توسط افراد کاسبکار از بسته پیشنهادی این گروه به ظاهر سینماگر برای نابودی فرهنگ و هنر کشور پرده برداری کرده و دوم اینکه با طرح پرسش‌هایی آنجا که می‌گوید: «سوال بنده این است که این آثاری که در سینما تولید می‌شوند چه نفعی برای کشور دارند؟ کدامیک از اهداف کلان کشور در این آثار دیده می‌شود؟ چرا تهیه کنندگانی که دنبال تولید آثار ارزشمند و بامحتوای غنی بودند امروزه جایی در سینما ندارند و در عوض کسانی وارد میدان شده اند که فقط به فکر سودآوری مالی هستند؟» به همان هدفی اشاره می‌کند که کارگردانانی مانند داریوش مهرجویی و بعضا کمال تبریزی در فیلم‌هایی که نام آنها پیشتر در فهرست آثار فاخر سینمای ایران در این گزارش آورده شد، مطرح کرده اند. هدفی که این حقیقت را فاش می‌کند که فیلم و سینما زمانی می‌تواند ارزش داشته باشد که ضمن سرگرم کردن مخاطبان چیزی هم به آن‌ها اضافه کند و مخاطب را کمی‌به تفکر و اندیشه وادار کند.
به هر روی آنچه مبرهن است اینکه حال سینمای ایران خاصه بخش کمدی اش به خاطر تولید آثار سخیف و بی محتوا مدتهاست در شرایط مطلوبی به سر نمی‌برد و شوربختانه کار
به جایی رسیده که اگر در این میان سینماگر کمدی ساز
دغدغه مندی هم پیدا شود که دست به تولید اثری فاخر هم بزند اگر آن اثر حتی در چرخه اکران با استقبال خوبی هم مواجه شود باز هم دردی از اوضاع سینمای سخیف ساز دوا نمی‌کند چرا که تغییر سلیقه مخاطب تنها با یک اثر هنری فاخر اتفاق نمی‌افتد و تجزیه و تحلیل، بررسی و برنامه ریزی کلان تری را می‌طلبد تا شرایطی برای سینمای کمدی ایران ایجاد شود که فیلم‌های کمدی فاخر بتوانند حداقل یک سوم فیلم‌های کمدی ای که در سال تولید می‌شوند را به خود اختصاص دهند. تنها در این صورت است که می‌توان به نجات سینمای کمدی از وضعیت نابسامانی که گریبان آن را گرفته امیدوار بود.