علاج واقعه را قبل از وقوع باید کرد

رضا جعفری‪-‬ شان و جایگاه انسان ، از رویکردهای مختلف قابل بررسی است؛ انسان مهمترین، با ارزش ترین و بزرگترین سرمایه ای است که توسعه ی
همه جانبه و پایدار هر کشور در گرو برخورداری از آن به عنوان مهمترین عنصر و نیاز ضروری و بایسته است. به همین دلیل بود که دهه پایانی قرن ۲۰۰۰ ، عصرِ«توانمندسازی سرمایه انسانی» نام گرفت.
جوامعی توانسته اند به توسعه ی همه جانبه و پایدار دست یابند که علاوه بر منابع و ذخایر طبیعی و سرمایه های مادی، از سرمایه نیروی انسانی متخصص، ماهر و باکفایت برخوردار باشند؛ این سرمایه تنها سرمایه ای است که هرچه بیشتر از آن استفاده شود بر ارزش آن افزوده می شود چرا که با استفاده بیشتر، بر دانش و مهارتش افزوده شده و علاوه بر تغییر در خود می‌تواند بر رشدِ بهره‌وریِ اقتصادی و اجتماعیِ کشور نیز بیفزاید.
توسعه سرمایه انسانی، به عنوان شاخصی از توسعه، با ترکیبی از شاخصِ امید به زندگی، آموزش و در آمد از سوی سازمان ملل در هر کشوری تعیین شده است که شاخصِ «امید به زندگی» استاندارد سلامت جمعیت هر کشور و شاخص «درآمد» استاندارد زندگی جمعیت و شاخص «آموزش» استاندارد آموزشی و نسبت سواد جمعیت را بیان می‌کنند ؛ چنانچه این شاخص ها روند صعودی را در روندی طولانی داشته باشند، شاخص توسعه انسانی بهبود خواهد یافت که توسعه ی هر کشوری، علاوه بر برخورداری از منابع طبیعی، در گروِ توسعه نیروی انسانی آن است؛
در کشورهای مسلمان و بالاخص در کشوری چون ایران با حاکمیت دینی و برخوردار از اندیشه‌ها و ایدئولوژی دین اسلام، علاوه اینکه انسان می تواند خلیفه الله باشد ، اشرف مخلوقات است که خداوند زمین و آسمانها را مسخر او ساخته و هر آنچه در زمین و آسمان هاست برای استفاده و بهره‌مندی و لذت بردن از آن هاست. لذا تمام مادیات و هر آنچه هست باید در خدمت انسان باشد، نه انسان در خدمت آنها. با عنایت به مختصر از آنچه که در دو رویکرد فوق بدانها اشاره شد باید گفت هیچ چیز برتر، مهمتر و فراتر از انسان و حفظ این سرمایه و نعمت خداوندی که همانا حفاظت از سلامت و جان اوست ، نیست. لذا علاوه بر تلاش هر انسانی در اهمیت به خود و حفظ و مراقبت از سلامتی اش بر متولیان وخدمتگزاران او در دولت و حاکمیت است تا در راه حفظ سلامتی این مهم ترین عنصر جامعه، از هیچ کوششی فروگذار ننماید. و اکنون که ویروس کرونا به عنوان گونه ای وحشیانه و دلهره آور قربانی می گیرد و سلامتی افراد در جوامع جهان را با بحران و خطر مواجه کرده است، به گونه‌ای که سازمان جهانی بهداشت به دلیل اپیدمی جهانی «وضعیت اضطراری» اعلام کرده است بر متولیان مدیریت کشور این امر واجب است تا در راستای مهارِ این بیماری و حفظ جان هموطنان به عنوان اشرف مخلوقات و بزرگترین سرمایه کشور برای مدتی مرزهای خود را به روی تمام کشورهای مبتلا و ناقل ببندد و با هشدار به هم وطنان از سفرهای غیر ضرور به کشورهای درگیر و از جمله عراق خودداری کنند. نگذاریم در شرایطی که کشور در تحریم است و با مشکلات متعددی چون کمبود دارو،سیل، زلزله و .. . مواجه است فرزندان این آب و خاک با بحران دیگری مواجه شوند. علاج واقعه را قبل از وقوع باید کرد.