وقتی آمارها سخن می‌گویند

طي چند روز گذشته بازهم چالش آمار و تعداد واقعي مبتلايان به کرونا در کشور برسر زبان‌ها افتاده و بسياري معتقدند که آمارهاي رسمي وزارت بهداشت بيانگر صددرصدي وضعيت فعلي شهرها و استان‌هاي کشور نيست. همه مي‌دانيم که معيار تاييد ابتلاي يک فرد به کرونا و اضافه شدن او به ليست آمار وزارت بهداشت، منوط به تاييد آزمايش‌ها و تست‌هاي PCR و باليني است. حالا اگر آمار با واقعيت‌ها فاصله دارد مقصر اين موضوع وزارت بهداشت و درمان نيست، بلکه پزشکان و کلينيک‌ها و بيمارستان‌هاي خصوصي هستند که وقتي به‌طور يقين به بيماري که از آن آزمايشي گرفته نشده (به دلايلي همچون زمان‌بر بودن و هزينه بالا) اعلام مي‌کند که به کرونا مبتلا شده و بايد در منزل دوران استراحت خود را سپري کند. روز گذشته شاهد بودم در يک بيمارستان متعلق به يکي از دانشگاه‌ها، پزشک بدون تست کرونا، ابتلاي خانواده پنج‌نفره را تاييد کرد. اما سوال اينجاست که اگر آن پزشک تشخيص کرونايش درست بود، چه تضميني وجود دارد که آن فرد مبتلا با دستکش، ماسک و رعايت فاصله‌گذاري‌هاي اجتماعي از منزل بيرون بيايد؟ امروزه بسياري از بيماران مبتلا به کرونا که حتي علائم بيماري نيز دارند در سطح شهرها بدون ماسک رفت‌وآمد مي‌کنند و باعث آلوده شدن تا 400 نفر در يک روز مي‌شوند. دولت و ستاد ملي مقابله با کرونا بايد هرچه سريع‌تر در کلانشهرها دستورالعملي را به مطب‌ پزشکان و کلينيک‌هاي خصوصي يا بيمارستان‌هاي وابسته به دانشگاه‌ها ارائه دهد که حتما بيماران مشکوک يا در صورت تشخيص قطعي، را براي انجام تست کرونا به بيمارستان‌هاي دولتي معرفي نمايند، تا از آنها تست گرفته شود و در صورت مثبت بودن به ليست آمار روزانه وزارت بهداشت اضافه شوند. اگر پزشکان بازهم از انجام اين کار شانه خالي کردند، به‌صورت جدي با آنها برخورد شود، چون صحبت درمورد جان صدها و شايد هزاران نفر است. نبايد به‌صورت خوش‌بينانه فکر کنيم که همه چيز تحت کنترل است و آمار تعداد روزانه مبتلايان همان است که اعلام مي‌شود. بدون ترديد آمار واقعي بيشتر از اين تعداد است، ولي چون بيماران تست PCR و باليني نمي‌دهند، جز آمار رسمي نمي‌آيند. از سوي ديگر بسياري از بيماران که به دستور وزارت بهداشت بايد مراحل قرنطينه را در منزل‌شان سپري کنند، قرنطينه خانگي را شکسته و براي امرارمعاش به سر کار مي‌روند و يک سرماخوردگي معمولي را دليل علائم کرونا به بستگان و همکارانش اعلام مي‌کنند، درحالي‌که آن فرد بايد در يک مدت مشخص از خانه بيرون نيايد. بسياري از بيماران روزمزد هستند و اگر دو تا سه روز در محل کارشان حاضر نشوند، پولي براي سير کردن شکم خانواده‌هايشان ندارند. هيچ‌کسي هم به آنها پولي پرداخت نمي‌کند. اين يک ضعف است که براي بيماران هزينه سپري کردن دوران قرنطينه را پرداخت نمي‌کنيم. آنها بعد از سه تا چهار روز که نشانه‌هاي سرفه و تنگي نفس‌‌شان تا حدودي کاهش يافت، مجبورند به سرکارشان برگردند و درحالي‌که قدرت بيشتري در واگيري بيماري به افراد ديگر را دارند، روزانه صدها نفر را مبتلا مي‌کنند.