جبران ناکامی‌ها تغییر نگاه می‌طلبد

پرونده المپیک توکیو بسته شد، درست مثل همه المپیک‌های قبلی که موفق یا ناموفق داستان‌شان به انتها رسید. مسئله، اما امروز بررسی دلیل افت نتایج کسب شده در المپیک است و مدال‌هایی که مجموع آن از تعداد مدال‌های به دست آمده در المپیک قبلی نیز کمتر است. اتفاقاتی که نمی‌توان مقصر اصلی آن را ناداوری‌ها دانست. البته به شرط آنکه قصدی برای پله کردن این ناکامی برای رسیدن به موفقیت یا حداقل تحول در المپیک بعدی وجود داشته باشد.
استارت کار را تکواندو زد، اما استارتی پرانتقاد. برگزاری جلسه‌ای برای بررسی دلیل ناکامی‌های رخ داده در توکیو که البته همانطور که کرمی نیز اشاره کرده بود باید قبل از اعزام تکواندوکاران و در مراحل آماده‌سازی برگزار می‌شد برای استفاده از دانش‌ها و تجربیات. با وجود این امروز هم بدون هیچ تردیدی نیاز به بررسی دلیل ناکامی‌هاست تا با جبران آن‌ها یا گام برداشتن در مسیر جبران آن شاهد اتفاقات تازه‌ای در ورزش کشور باشیم.
جلساتی که تجربه نشان داده دیر یا زود توسط فدراسیون‌ها برگزار می‌شود، اما مسئله مهم در این بین تنها برگزار کردن جلسات بررسی نیست، بلکه چگونگی برگزاری این جلسات و کیفیت آنهاست، نه کمیت آن، چراکه پیش از این شاهد برگزاری جلسات پرتعداد این‌چنینی بوده‌ایم. جلساتی که کوچک‌ترین ثمره‌ای به دنبال نداشته و گواه آن نیز نتایج به دست آمده در المپیک توکیو است. نتایجی ناامید‌کننده از تیم امید که دستاورد بی‌توجهی آقایان در کیفی بودن کار‌هایی است که انجام می‌دهند!
دیگر مسئله مهم، اما زمان بررسی و انجام اقدامات لازم برای جبران ناکامی‌های رخ داده در توکیو است. در واقع بزرگ‌ترین عامل ناکامی‌ها بی‌هیچ شک و تردیدی بی‌توجهی به نحوه آماده‌سازی و مهیا کردن زیرساخت‌های لازم برای حضوری پرقدرت در مسابقاتی، چون المپیک است. نگاهی گذرا به کشور‌های موفق در این زمینه نشان از برنامه‌های بلندمدت و اصولی دارد. اما آیا ورزش ایران هرگز در هیچ یک از المپیک‌های قبلی حتی لندن که موفقیتی چشمگیر را به دنبال داشت برنامه‌ریزی مدون و چهار ساله‌ای را برای آماده‌سازی داشت؟ پاسخ بدون تردید منفی است، چراکه بر کسی پوشیده نیست که به‌رغم تلاش‌های طاقت‌فرسای ورزشکاران، آقایان مسئولی که وظیفه برنامه‌ریزی و مهیا کردن شرایط را برای آماده‌سازی ورزشکاران داشتند در این زمینه عملکرد قابل دفاعی نداشتند. مسئله‌ای که نتیجه آن افت نتایج حاصله در المپیک است.
ناکامی‌های اخیر، اما دلیل خوبی است تا برای یک بار هم که شده آقایان از همین امروز تصمیمی جدی بگیرند برای بررسی دقیق و اصولی دلایل برآورده نشدن انتظارات و رقم خوردن شکست‌هایی که باعث شد کاروان امید با کسب تنها هفت مدال (سه طلا، دو نقره و دو برنز) به کار خود در توکیو پایان دهد. موفقیت در المپیک و حتی دیگر مسابقات مهم بین‌المللی نیازمند برنامه‌ریزی طولانی‌مدت است، اما این روند در ورزش ایران در چند ماه منتهی به این رقابت‌ها حائز اهمیت می‌شود. مسئله‌ای که تأثیر مستقیمی در نتیجه‌گیری ورزشکاران در مسابقاتی، چون المپیک دارد، اما این اشتباه تکراری تاکنون تجربه نشده برای تغییر رویه آقایان، رویه‌ای که برای ورزش ایران جز ناکامی و حسرت چیزی به جا نگذاشته است و باید دید آیا این مرتبه نیز آقایان به همان راه همیشگی می‌روند یا برای یک‌بار هم که شده به طور اصولی در راستای آسیب‌شناسی‌های توکیو گام برمی‌دارند و از همین امروز درصدد برنامه‌ریزی برای المپیک بعدی برمی‌آیند تا شاهد نتایج قابل توجهی در رقابت‌های چهار سال بعد باشیم. مسئله‌ای که در دیگر کشور‌ها سالیان سال است که به یک اصل تبدیل شده، اما در ورزش ایران همچنان در مرحله مطالبات مردمی باقی مانده است، آن هم در شرایطی که کارشناسان بار‌ها و بار‌ها به اهمیت برنامه‌ریزی بلند‌مدت و آسیب‌شناسی اصولی و کیفی برای نیل به موفقیت تأکید کرده‌اند.