آقای جوکر از این همه بی‌هنری دردت نمی‌گیرد!

آنچه با عنوان «جوکر» این روز‌ها در شبکه نمایش خانگی در حال عرضه است، چیزی است که واژه مبتذل هم جلوی آن کم می‌آورد و البته بهتر از این نمی‌شد ماهیت یک مشت مدعی هنر و فرهنگ را ویترین کرد.
از آن برنامه‌سازی که تا متهم شد گریه مردم را درمی‌آورد یکی از بهترین برنامه‌های سیما را که اتفاقاً نسخه اورژینال بود و فیک هم نبود، بوسید و رفت سراغ اینکه مثلاً ثابت کند توان خنداندن مردم را هم دارد، بگیرید تا باقی نابغه‌هایی که اوج داشته‌های خود را به منصه ظهور گذاشته‌اند!
آقای جوکر اینقدر اعتماد به نفس نداشت تا جلوی جنگ روانی و رسانه‌ای کم نیاورد و البته با این حجم عدم‌عزت نفس باید هم تعادل روانی‌اش به هم بخورد و برود سراغ اینکه خودش را جور دیگری ثابت کند. این خودکم‌بینی دامنه‌دار آنقدر بزرگ است که ماه عسل را به جوکر می‌رساند. گستره این بدفهمی می‌تواند آنقدر پهنا داشته باشد که مدیر فرهنگی هم متوجه رو دست خوردن نشود. جوکر آیینه تمام‌نمای اضمحلال فرهنگی است که رسانه را در مقطعی در مقیاس بوق فهم می‌کند و در مقطعی آن را در قواره یک شوی مضحک به تصویر می‌کشد. این آزمون و خطا‌ها احتمالاً به خطا‌های بزرگ‌تر ختم خواهند شد تا ماهیت فرهنگی رسانه به کل به سود بازرگانی استحاله شود.
در جوکر همه چیز بی‌شخصیت است. از طراحی صحنه تا شخصیت‌پردازی که اصلاً نیست تا موقعیت‌هایی که محض رضای خدا حتی یکی از آن‌ها فکرشده نیستند و صرفاً روی بداهه‌های مسخره ارائه می‌شوند تا حتی نوع پوشش کاراکتر‌ها و ایده‌های مضحکی که چند چهره را دور هم جمع کرده، همه و همه یک بی‌هنری محض را کنار هم چیده است. انگار تهیه‌کننده منتهای تلاشش را کرده است همه چیز در اوج ابتذال باشد. دیالوگ‌ها، خنده‌ها و روایت کردن‌های مقابل دوربین در این نمایش از هنر و فکر تهی است و قطعاً تنها چیزی که وجود داشته سرمایه و پول بوده که این آدم‌ها را کنار هم چیده است، حتی نوع ارتباط میان شرکت‌کنندگان نشان می‌دهد هیچ حس و حالی جز پول آن‌ها را در یک میزانسن قرار نداده است. آقایان واقعاً از این همه بی‌هنری و بی‌خیالی دردتان نمی‌گیرد!