حمایت‌های کورکورانه فرصت‌سوزی‌های ناآگاهانه

قرار به هزینه برای اردو‌های خارجی نیست، این را نه‌تن‌ها دبیر فدراسیون دوومیدانی که رئیس آن نیز با صراحت لهجه تمام بیان می‌کند. وضعیت نابسامان اقتصادی بهترین توجیه و بهانه برای آماده‌سازی دوومیدانی‌کاران در داخل کشور است. تصمیمی که نه فقط مانع از خروج ارز شده، بلکه هزینه‌های اضافه را نیز فاکتور می‌گیرد تا تمام بودجه در نظر گرفته شده صرف آماده‌سازی دوومیدانی‌کاران شود، نه اخذ ویزا و پرداخت خروجی و هزینه‌های دیگر در آن سوی مرزها.
هرچند با وجود تأکید ارکان اصلی فدراسیون، مرغ برخی یک پا دارد و همچنان ساز مخالف کوک می‌کنند برای برپای اردو‌های برون‌مرزی و آماده‌سازی در ینگه دنیا. سماجتی که البته دور از انتظار نیست، این خشت کج را سال‌ها قبل آقایان با حمایت‌های کورکورانه خود در دهان مدال‌آور المپیک لندن گذاشتند. پرتابگر دیسک ایران که بعد از کسب آن مدال باارزش هرگز دیگر موفق به تکرارش در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا نشده است. حال آنکه همان تک‌مدال بهترین بهانه بود برای رسیدگی‌های همه‌جانبه به آقای خاص دوومیدانی! رسیدگی‌هایی که دیگر هرگز ثمره‌ای به دنبال نداشت و افتخار ایستادن بر سکوی المپیک را برای این ورزشکار و ایران به ارمغان نیاورد. با وجود این ناکامی‌ها باعث خوابیدن باد غرور این دوبنده‌پوش نشد و همچنان انتظار بهترین‌ها را دارد. انتظاری که شاید در صورت تکرار مدال لندن توجیه‌پذیر بود، اما با توجه به ناکامی‌های اخیر هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای نمی‌توان برای آن یافت، خصوصاً که بعید نبود اگر هزینه‌هایی که صرف یک نفر خاص شده برای کل مجموعه استفاده می‌شد امروز نتیجه‌ای بهتر را شاهد بودیم.
اگرچه رئیس فدراسیون دوومیدانی آب پاکی را روی دست ورزشکاری که سال‌هاست خود را تافته جدا بافته می‌داند، ریخته و تأکید کرده ورزشکارانی که سودای برپایی اردو‌های خارجی را دارند باید از جیب یا اسپانسر‌های شخصی خرج کنند، اما حمایت‌های بی‌منطق و همیشگی از یک فرد خاص این نگرانی را ایجاد کرده که با وجود تمام جدیتی که در کلام رئیس و دبیر فدراسیون دوومیدانی دیده می‌شود، دست‌آخر همه چیز کمافی‌السابق مطابق خواست آقای خاص دوومیدانی پیش برود. درست همانند ماجرایی که در داستان عمل خارپاشنه این ورزشکار شاهد بودیم، سماجتی که با همراهی کمیته ملی المپیک همه مخالفان را سکه یک پول کرد و حدادی را روانه آلمان.
ورزشکار‌سالاری که این روز‌ها فدراسیون دوومیدانی را زیر ذره‌بین گذاشته در واقع چالشی است که ورزش کشور سال‌هاست با آن دست و پنجه نرم می‌کند و تنها مختص به یک ورزشکار و یک رشته ورزشی نیست. بها دادن‌های بی‌حد و حصر به یک ورزشکار و فراهم کردن همه شرایط برای تنها یک نفر، درحالی‌که ورزشکاران دیگر نیز به همان اندازه و چه بسا بیشتر تلاش می‌کنند، سال‌هاست که دلخوری‌های بجایی را به دنبال داشته است. تبعیض‌هایی که با هیچ منطقی نمی‌خواند و برخلاف تصور، نتیجه مثبتی نیز در پی ندارد.
حمایت از ورزشکار، فراهم کردن شرایط تمرینی او، برپایی اردو‌ها و دیدار‌های تدارکاتی مفید و مسائلی از این دست بی‌شک از مهم‌ترین وظایف هر فدراسیونی است که می‌تواند موفقیت‌های قابل توجهی را به دنبال داشته باشد، اما صرف همه توجه، وقت و هزینه برای تنها یک مورد خاص، نه فقط دلسردی سایر ورزشکاران را به دنبال دارد که با از بین بردن حس رقابت و انگیزه تلاش، زمینه‌ساز ناکامی در کسب موفقیت نیز می‌شود. مسئله‌ای که عدم توجه به آن طی سال‌های اخیر، موقعیت کسب موفقیت‌های بسیاری را از ورزش کشور گرفته است، مقوله مهمی که باید دید فدراسیون دوومیدانی می‌تواند پیشقدم مقابله آن باشد.