تحقق عدالت ورزشی با مدیران ورزشی عدالتخواه

دیدار جمعه شب ورزشکاران با رئیس‌جمهور از آن دست دیدار‌ها بود که مطالبه‌گری‌های زیادی را در خود داشت و البته حرف‌ها و وعده‌هایی که باید دید تا چه میزان از سوی وزارت ورزش عملی می‌شود.
واقعیت این است که ورزشکار وقتی صدایش به جایی نمی‌رسد و گوش شنوایی در مسئولان ورزش پیدا نمی‌کند، آن وقت است که از همین دیدار‌های چند ساعته نهایت استفاده را می‌برد تا شاید بتواند حقوق ضایع شده خود را پس بگیرد. تاریخ ورزش ایران از این دست دیدار‌ها، در دولت‌های مختلف و با سلایق و نگاه‌های سیاسی مختلف، کم به خود ندیده است، اما حقیقت این است که آنچه از این دیدار‌ها تاکنون نصیب ورزش کشور شده، تقریباً صفر بوده و در نهایت منجر به یکسویه نگری به برخی رشته‌ها و چند عکس یادگاری برای خالی نبودن عریضه شده است.
در حالی که تصمیم گیرندگان ورزش خود را پشت این دیدار‌ها و وعده‌هایی که رئیس‌جمهور می‌دهد پنهان می‌کنند. «عدالت در ورزش اعم از سطح جوایز اهدایی، اعزام‌ها، ارتقا و به کارگیری نیروی انسانی کارآمد باید محقق شود.»‌این شاید کلیدی‌ترین حرف از میان سخنان رئیس‌جمهور در جمع ورزشکارانی بود که جمعه شب در حیاط پاستور جمع شده بودند. هرچند چهره‌های تکراری مسئولان و رؤسای فدراسیون‌ها بازهم جلوتر از همه دیده می‌شد، با این حال بحث توزیع عدالت در ورزش بحثی است که سال‌هاست همه شعار آن را می‌دهند و کمتر به آن پرداخته شده است. اما در عمل هر آنچه که پیش از این روی داده این بوده که همه رشته‌ها در فوتبال و همه مناطق کشور در تهران خلاصه شده است!
همین حالا و با گذشت نزدیک به یک سال از روی کار آمدن دولت جدید، بسیاری از رشته‌های مدال‌آور و المپیکی با مشکلات بسیار زیادی دست و پنجه نرم می‌کنند و این در حالی است که مسئولان ورزش کشور و اصلی‌ترین رکن تصمیم‌گیری ورزش یعنی وزارت ورزش تمام هوش و حواسش را به فوتبال داده، گویی که هیچ رشته ورزشی دیگری وجود ندارد. همین حالا بسیاری از ورزشکاران در شهرستان‌ها و استان‌ها از نبود امکانات ورزشی گلایه دارند، اما صدایشان به هیچ کجا نمی‌رسد. درست است که نمی‌توان از دولت در این مدت زمان گذشته توقع زیادی داشت، اما حداقل می‌توان توقع برداشتن گام در جهت اصلاح امور را داشت.
نکته‌ای که به طور مستقیم به مسئولان ورزش کشور مربوط می‌شود، این است که آن‌ها هستند که با کار درست و زیر بنایی نباید اجازه دهند کار به رئیس‌جمهور کشیده شود. «تامین معیشت از خواسته‌های ابتدایی ورزشکاران است» و «هیچ قهرمانی نباید دغدغه شغل داشته باشد.» همین هفته پیش قهرمان قایقرانی و مدال‌آور آسیایی ایران به خاطر همین مشکلات جلای وطن کرد و رفت و تلاش‌ها برای نگه داشتن او هم بی فایده بود، چون صدایش به جایی نرسید. رفت تا حداقل با دستمزدی که از آذربایجانی‌ها می‌گیرد دغدغه نان شب را نداشته باشد. همین حالا بسیاری از ورزشکاران به صورت روزانه بابت نداشتن شغل گلایه می‌کنند، چرا که هیچ نهادی برای قانون استخدام ورزشکاران حتی تره هم خرد نمی‌کند. حقیقت این است که مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد. ورزشکار مدال‌آور و قهرمان ایران تاکنون زیاد از این وعده‌ها شنیده و تا وقتی که کار اصولی و زیر بنایی انجام نشود، خوب می‌داند که اوضاع همین طور باقی می‌ماند. جناب رئیس‌جمهور مشکل ورزش کشور دقیقاً همان آدم‌های ردیف اولی هستند که جمعه شب با لب‌های تا بنا گوش باز شده مقابل‌تان نشسته بودند و تا وقتی همین آدم‌ها برای ورزش تصمیم‌گیری می‌کنند نه از عدالت ورزشی خبری است و نه از حل مشکلات معیشتی و شغلی ورزشکاران خبری خواهد شد.