آقای سجادی کجایی؟!

روز تربیت بدنی فرصت مناسبی است تا چگونگی رشد و پیشرفت ورزش کشور مورد بررسی دقیق واقع شود. ورزشی که به عنوان یکی از اصلی‌ترین پایگاه‌ها برای جوانان و نوجوانان باید مورد توجه بیشتر و بهتر مسئولان قرار گیرد. با این حال بی‌اطلاعی، مسامحه و باری به هر جهت بودن مسئولان ورزش باعث می‌شود که نه‌تن‌ها پیشرفتی حاصل نشود که حتی شاهد درجا زدن و عقبگرد ورزش هم باشیم. دوشنبه عصر بود که حمید سجادی، وزیر ورزش به همین بهانه مقابل رسانه‌های گروهی ایستاد و از شرایط ورزش کشور و حضور یک‌ساله‌اش در وزارت گفت. هرچند توقع می‌رفت وزیر ورزش با دستی پر مقابل پرسش‌ها قرار گیرد و پاسخ‌های مناسبی به آن‌ها بدهد، اما سجادی تقریباً حرفی برای گفتن نداشت، یا بی‌اطلاع بود یا اینکه موضوع را به آینده موکول کرد. اینکه وزیر ورزش به درستی نمی‌داند در حوزه اختیاراتش چه می‌گذرد یا اینکه صرفاً وعده و وعید می‌دهد چیزی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت. موضوعی که با آینده ورزش کشور سروکار دارد. بی‌اطلاعم، پیگیری می‌کنم، نمی‌دانم و در اختیار من نیست؛ تمام جملات و کلماتی بود که از وزیر ورزش شنیده شد، جملاتی که قطعاً به کار آینده ورزش نمی‌آید.   یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های این روز‌های ورزش کشور اداره شدن برخی از فدراسیون‌ها با سرپرست است، موضوعی که خود سجادی بار‌ها از آن انتقاد کرده و آن را زیبنده ورزش ندانسته است. با این وجود سجادی دوشنبه با حمایت تمام از سرپرست‌های چند فدراسیون اعلام کرد: «مگر فقط یک رئیس می‌تواند مقتدر باشد.» بیان این جمله و حمایت تلویحی از ادامه روند فدراسیون‌هایی که با سرپرست اداره می‌شوند، نشان از آن دارد که وزارت ورزش فعلاً قصدی برای سروسامان دادن به وضعیت این فدراسیون‌ها ندارد و باید منتظر ماند و دید که جناب وزیر چه زمانی به اهمیت برنامه‌ریزی برای ورزش، آن هم از سوی رئیس فدراسیون و نه سرپرستی که آینده کاریش مشخص نیست پی می‌برد.   در روز‌های گذشته شاهد تغییرات در مدیریت باشگاه استقلال بودیم. تغییراتی که شایعه آن در خصوص رقیب همیشگی آبی‌ها، یعنی پرسپولیس هم شنیده می‌شود. با این حال وزیر ورزش با اظهار بی‌اطلاعی از این روند و انداختن توپ به زمین هیئت مدیره این دو باشگاه عملاً همه تقصیر‌ها را متوجه آن‌ها کرد، در‌حالی‌که تمام احکام مسئولان دو باشگاه با امضای شخص وزیر نهایی می‌شود و بی‌اطلاعی ایشان از آنچه در هیئت مدیره دو باشگاه می‌گذرد اصلاً در قامت یک وزیر خوب نیست.   وزیر ورزش عصر دوشنبه در خصوص عدم صدور روادید از سوی برخی کشور‌ها برای تیم‌ها و ورزشکاران ایرانی هم صحبت کرد و قول پیگیری داد، اما در خصوص زیاده‌خواهی استرالیایی‌ها برای حضور تیم ملی بسکتبال این کشور در ایران و درخواست برای انجام بازی با ایران در زمین بی‌طرف اظهار بی‌اطلاعی کرد و قول داد موضوع را پیگیری کند. بدیهی است که چنین موضوع مهمی، آن هم با توجه به شرایط حساس تیم ملی بسکتبال در مسابقات انتخابی جهانی نباید مورد غفلت وزیر ورزش قرار گیرد. البته بی‌اطلاعی‌های جناب وزیر از اتفاقات ورزش کشور به همین‌جا ختم نشد و سجادی در پاسخ به پرسشی در خصوص انصراف ایران از میزبانی جام ملت‌های آسیا هم اظهار بی‌اطلاعی و اعلام کرد به پولادگر می‌گوید موضوع را پیگیری کند!   همکاری ایران با قطر در برگزاری جام جهانی از آن دست برنامه‌های پرسروصدای ورزش بود که از ابتدا هم مشخص بود به جایی نخواهد رسید. حمید سجادی در این مورد اظهارنظر جالبی داشت و گفت: «ما باید از دو، سه سال قبل به این موضوع وارد می‌شدیم و کار می‌کردیم، اما من فقط ۱۲ ماه است که آمده‌ام. البته جام جهانی آخرین رویدادی نیست که در کشور‌های حوزه خلیج فارس برگزار می‌شود و ما باید برای مسابقات دیگر برنامه داشته باشیم.» جالب است که جناب وزیر از انصراف میزبانی ایران برای جام ملت‌ها بی‌خبر است، اما از حالا گوش تیز کرده که کدام کشور حاشیه خلیج فارس میزبانی می‌گیرد تا به آن کشور کمک کند!   بحث پرداخت پاداش‌ها و سروسامان دادن به اوضاع برخی رشته‌های ورزشی هم از دیگر مواردی بود که وزیر با دادن وعده‌های آنچنانی قول رفع و رجوع آن‌ها را داد. اینکه پاداش‌ها را پرداخت می‌کنند، موضوعی تکراری است، همان وعده سرخرمن معروف که همچنان به قوت خود باقیست، اما تشکیل انجمن برای برخی رشته‌هایی که نه المپیکی هستند و نه در بازی‌های آسیایی جایی دارند و بعد هم قول تبدیل شدن آن‌ها به فدراسیون از آن دست اظهاراتی بود که تعجب همگان را برانگیخت. وزیر ورزش در حالی چنین قول‌هایی داده که فدراسیون‌های مدال‌آور و پرافتخار ورزش کشور هم در سایه توجه صرف وزارت ورزش به فوتبال در حال گذراندن روز‌ها سختی هستند. فدراسیون‌هایی که باید برای حضور در المپیک آماده شوند، اما اینقدر درگیر مشکلات مالی و تنگنا‌های آن هستند که نمی‌توانند درست برنامه‌ریزی کنند. در چنین شرایطی قول وزیر برای افزایش فدراسیون‌ها و انجمن‌ها چه توجیهی می‌تواند داشته باشد؟!