صف معترضان را از اغتشاشگران جدا کنیم

نبی‌اله عشقی‌ثانی فعال اجتماعی  
اعتراض به تصمیمات مسئولان، کارگزاران اداره کشورها و دستگاه‌های حاکمیتی در هر مقامی که باشند موضوعی قانونی، رایج، پسندیده و اقدامی در مسیر بهینه‌سازی اداره کشورها تلقی می‌شود که مورد تایید همه کشورهای دارای ساختارهای دموکراتیک است. در همه کشورها معترضان دارای حقوق قانونی شناخته شده هستند و تا زمانی که رفتاری خلاف نظم جامعه از آنان سرنزده است مراقبت از آنان نیز استمرار دارد، تحت حمایت‌های قانونی قرار دارند و کسی نمی‌تواند مانع از راهپیمایی، اعتراض و بیان دیدگاه‌شان شود. در کشور ما نیز در چند اصل قانون اساسی حق آزادی بیان، اظهار نظر، شرکت در تجمعات و راهپیمایی‌ها به شرط آنکه مخل آسایش دیگران نباشد به رسمیت شناخته شده است. اگرچه ساختار اجرایی آن مشخص نشده است و قانون عادی برای آن مصوب نشده است. بهمین دلیل هم است که حضور راهپیمایان و معترضان در خیابان‌ها و اماکن عمومی مورد حمایت قرار نگرفته است. در شرایطی که در سال‌های که گذشت به‌دلیل تحریم‌ها، بیکاری جوانان تحصیلکرده، کاهش ازدواج و تشکیل خانواده و فرزندآوری، درآمد ناکافی مردم، گرانی‌های فزاینده، تورم و کمبود رفاه عمومی در مقایسه با کشورهای پیشرفته نارضایتی‌هایی به‌وجود آمده که اعتراض برخی جوانان را به‌همراه داشت. در چنین موقعیتی فراهم بودن امکان اعلام اعتراض و بیان خواسته‌ها برای ایجاد آرامش در جامعه کارساز است. موضوع پذیرش حق مردم برای تشکیل اجتماعات، اعتراض، اعلام نظر در مسائل کشور و ضرورت شنیده شدن صدای جوانان بعد از بروز اعتراضات در ماه‌های اخیر و چالش‌هایی که به‌وجود آمد و مشکلاتی که به‌همراه داشت توسط رئیس‌جمهور مورد تاکید قرار گرفت. رئیس قوه قضائیه نیز آمادگی خود را برای شنیدن خواسته‌ها و صدای معترضین اعلام کرد. پیرو این سخنان همین چند روز قبل وزیر کشور اعلام کرد برای سازماندهی اعتراضات دستورالعملی تهیه شده است که امیدواریم اجرا شود. البته از آنجا که روسای قوای سه‌گانه و مسئولان اداره امور کشور تحلیلگر اجتماعی نیستند که دیدگاهشان را برای آگاهی مردم بازگو کنند بلکه اشخاص مسئولی هستند که باید سخنانشان با تدوین شیوه‌نامه و ضوابط اجرایی در سطح کشور عملیاتی شود تامردم به عمل درآمدن سخنان مسئولان را به چشمانشان ببینند و با آنان همراه شوند. در غیر این صورت این تصور پیش می‌آید که این سخنان فقط حرف درمانی است که برای آرام شدن جو موجود در کشور بیان شده است. معلوم است که در چنین صورتی تدریجا اعتماد مردم کاهش می‌یابد. در این بین مساله بسیار مهم آن است که برخی از افراد مغرض که جایگاهی در کشور برای خودشان قائل نیستند در زمان برگزاری اعتراضات و راهپیمایی‌ها در صفوف جوانان رخنه کرده و دست به تخریب اماکن و اموال عمومی می‌زنند این افراد که می‌توان آنان را اغتشاشگر نامید از یک طرف مردم را نسبت به جوانان عزیز این مرزوبوم بدبین می‌کنند و از سوی دیگر نیروهای بازدارنده را در مقابل مردم قرار داده و درگیری ایجاد کرده و نارضایتی‌ها را افزایش می‌دهند تا امکان گفت‌وگوی آزاد فراهم نشود، خواسته‌های واقعی جوانان و دیگر مردم شنیده نشود و نارضایتی‌ها افزایش یابد. بنابراین وظیفه جوانان فهیم، عزیز و معترض که خواسته‌هایی قابل فهم ودرک دارند این است که از ورود افراد مغرض به صفوف خودشان جلوگیری کنند و انتظار از متولیان در حوزه‌های امنیتی و قضائی آن است که حساب فرزندان ملت و جوانان عزیز معترض را از اغتشاشگران جدا کنند.