نامگذاری دیرهنگام

تاریخ سراسر مملو از نام و سرگذشت انسان‌های بزرگی است که در مسیر علم، دانش، سیاست و هنر طلایه‌دار و راهگشای مسیر بسیاری بوده‌اند. در کشورمان مشاهیر نام‌دار بسیار بوده‌اند که سهم قابل توجهی بر عهده آیندگان و افراد زنده در حال حاضر دارند. پیشتازان آزادی و استقلال برای رهایی کشور از دست بیگانگان، آنها نه شب می‌شناختند و نه روز. تنها تلاش ، کوشش و جانفشانی بود که آنها را به سوی هدفشان رهنمون می‌ساخت. سخن از چهره‌ها و شخصیت‌هایی است که تاثیر تفکر، اندیشه و مدیریت آنها سهم والایی در استوارسازی پایه‌های انقلاب اسلامی و یافتن جایگاه ارزنده جهانی داشته است. در زمان حیات امام خمینی(ره) معمار و بنیانگذار انقلاب اسلامی، آیت‌الله هاشمی رفسنجانی از یاران صادق، امین و وفادار ایشان بوده‌اند و فراموش نمی‌کنیم که با حضور خود در شورای عالی دفاع و جبهه‌های جنگ دلگرمی و حامی ارزنده‌ای برای رزمندگان بودند. سال‌ها زندان و شکنجه ، تبعید و آزارهای مختلف این مرد بزرگ را همچون فولادی آبدیده کرده بود. ایشان بعد از رحلت امام(ره) همواره در کنار رهبر معظم انقلاب به عنوان یار امین حضور داشتند و ایشان آقای هاشمی را رفیق دیرین و یار وفادار نام نهادند و تاسف‌شان را از رحلت وی ابراز نمودند.
از نگاه رفتارشناسی اجتماعی معمولا تقدیر و تشکر از شخصیت‌هایی مانند مرحوم هاشمی به چند صورت می‌تواند انجام گیرد، هر چند در دوران ریاست جمهوری وی نامی زیبا برایش انتخاب شد که تداعی کننده خاطرات امیرکبیر ستاره درخشان آزادی و اندیشه بود. کتابی که هاشمی رفسنجانی در مورد امیرکبیر نوشت بیانگر علاقه و احترام ایشان به این قهرمان ملی بود. از این رو وی را سردار سازندگی یا حتی به امیرکبیر دوم تشبیه می‌کردند، اما بعد از فوتشان باید دانشگاه، میدان یا ورزشگاهی با نام ایشان زینت می‌گرفت. معمولا این گونه تقدیرها برای احترام به بازماندگان، الگوسازی برای افراد زنده و ارائه نماد برای آیندگان است. مردان خدا هیچ‌گونه تعلق و علاقه‌ای به این گونه مسائل ندارند چرا که امام بارها فرمودند« به من خدمتگزار بگویند بهتر است تا رهبر بگویند» و حتی با ساخت مجسمه خود مخالفت کردند. در مورد آقای هاشمی نیز چنین بود هیچ‌گاه فراموش نمی‌شود سه یار وفادار انقلاب اسلامی شهید مظلوم دکتر بهشتی، مقام معظم رهبری و آیت‌الله هاشمی رفسنجانی همواره در کنار یکدیگر نظریه‌پردازان اصلی و تدبیرکنندگان مدیریت عالی کشور بودند. نامگذاری یک خیابان یا میدان در یادبود مرحوم هاشمی در مقیاس قطره‌ای است که با دریا برابری کند چرا که خدمات ایشان قبل و بعد از انقلاب در تاریخ ماندگار شده و فقط نام‌گذاری یک اتوبان آن هم بعد از مدت‌ها از فوت‌شان چندان قابل قبول نیست. به هر سو به عنوان یک شهروند که از نزدیک در اوایل انقلاب شاهد تلاش‌های شبانه‌روزی ایشان در حزب جمهوری اسلامی، جبهه‌های جنگ و مسئولیت‌های دیگر بوده‌ام، پیشنهاد می‌کنم یکی از دانشگاه‌های اصلی کشور با نام ایشان گره خورد و تندیس وی در آن دانشگاه نصب شود. این حرکت عامل تشویق و دلگرمی خدمتگزاران زنده می‌باشد و آنها را به قدرشناسی دولت‌ها امیدوار می‌کند. بنابراین، این نام‌گذاری دیرهنگام را به فال نیک می‌گیریم و امیدواریم با تدبیر دست‌اندرکاران مربوطه شخصیت والای این اسطوره انقلابی ماندگار گشته و آموزه‌های رفتاری و سیاسی وی در ردیف مهارت‌های اجتماعی و سیاسی به جوانان آموخته شود.