آقازاده‌ای که هنوز آقا و الگوست

نوشتن در مورد آقازاده‌ای که خودش آقا بود، خیلی سخت است. از سویی، نمی‌شود هم در مورد او ننوشت، زیرا که جامعه ما به شناختش احتیاج دارد و می‌تواند در جامعه فعلی الگو باشد و تاثیری بزرگ بر رفتار آقازاده‌های فعلی داشته باشد. احتمالا اکثریت جامعه‌ ایرانی نمی‌دانند که امام‌خمینی(ره) در زمانی که رهبر ایران نبود و مرجع تقلید بزرگ و مورد احترام بود و در نجف مستقر بود، فرزندش را از دست داد؛ حداقل جوانان که کمتر اطلاعات تاریخی انقلاب را دارند. آیت‌ا... سیدمصطفی خمینی پسر بزرگ آیت‌ا... خمینی بود. امام خمینی دو پسر داشتند. مرحوم مصطفی خمینی، متولد ١٣٠٩ که در آبان ۱۳۵۶ در نجف در گذشت و مرحوم حاج سیداحمدآقا، که همراه امام در بعد انقلاب بود و در سال ١٣٧٣ او هم درگذشت. امسال چهلمین سال وفات آیت‌ا... مصطفی خمینی است. خدا رحمت واسعه‌اش را بر او نازل کند. به‌بهانه چهلمین سال، این یادداشت را نوشته‌ام. ازچند جهت آیت‌ا... مصطفی خمینی زندگی قابل‌توجهی داشت که برای چهل سال بعد از پر کشیدنش هم هنوز می‌شود به آن توجه کرد: ۱- آیت‌ا... مصطفی خمینی همراه هوشمند امام در طول مبارزات از سال ۴۲ تا سال ۵۷ بود. این سیر آرام و دیدن اتفاقات گوناگون در کنار امام خمینی، پشتوانه قدرتمندی بود که در نجف جلو هیجانات افراطی را می‌گرفت و امام را در جایگاه مرجعیت مترقی نگه می‌داشت. این خصلت بعد انقلاب می‌توانست کمک بزرگی به جلوگیری از روند جوزدگی‌ها و احساس‌گرایی بعد انقلاب نماید، زیرا مصطفی فرزند امام بود و هیچ‌یک از هواداران امام خود را نه از نظر علمی ونه از نظر سیاسی برتر از او نمی‌دانستند و اعتماد امام را هم داشت. او تنها کسی محسوب می‌شد که اگر زنده می‌ماند، در مسابقه مارکسیسم‌زدگی نیروهای انقلاب و ورود روحانیون طرفدار امام به‌این مسابقه، می‌توانست آن را مهار کند و انقلاب را از آسیب‌های زیادی حفظ کند؛ همان نقشی که مرحوم آیت‌ا... اشراقی و مرحوم مطهری هم در همان چارچوب داشتند. این از مسائلی است که یک نکته از این معنا را فقط می‌شود اشاره کرد. ۲- مصطفی خمینی به فرزند آیت‌ا... بودن بسنده نکرد. خودش به تحصیل پرداخت. تفسیر می‌گفت. فقه می‌گفت. شاگردهای مستقل از پدر داشت.
ادامه صفحه 7