مدیران ۳هزار میلیارد تومانی

نایب رئیس اتاق بازرگانی ایران از لابی‌گری در بالاترین سطح برای بقای برخی شرکت‌ها خبر داد و گفت: لابی گری در بودجه ۹۷ برای ماندگاری برخی شرکت‌های دولتی، در بالاترین سطح در حال انجام است.
حسین سلاح‌ورزی در گفت‌وگو با مهر با اشاره به وجود امپراتورهایی در ایران با مدیران ۳ هزار میلیارد تومانی، گفت: مجموعه‌هایی همچون شرکت آریا تایر هامون، شرکت غشاگستر دالاهو، شرکت خدمات صنعتی بازرگانی، شرکت منطقه ویژه صنایع معدنی وفلزی خلیج فارس، شرکت ساختمانی و تاسیسات ساراتل ایران، شرکت گسترش الیاف شیشه مرند، شرکت احداث صنعت و نزدیک به ۶۳ شرکت دیگر، هنوز نامشان در لایحه بودجه شرکت‌های دولتی سودده و یا شرکت‌های سر به سر گنجانده می‌شود؛ اما سوال این است که دولت، این شرکت‌ها را در راستای کدام هدف راهبردی، برای خود صیانت کرده و برای این بنگاه‌ها حساب و کتاب در سطح ملی باز می‌کند؟
وی با بیان اینکه ۳هزار میلیارد تومان، متوسط منابعی است که به طور متوسط، در اختیار هر مدیر از مجموع ۲۷۰ مدیر شرکت‌های دولتی قرار گرفته، اعلام کرد: این عدد نشان می‌دهد روی هم رفته، ۸۱۳ هزار میلیارد تومان از منابع بودجه ایران، در سال ۱۳۹۷ در اختیار این مدیران خوشبخت قرار دارد. جدای از اینکه این منابع چگونه به دست می‌آید، باید درباره بازدهی این منابع نیز فکر کرد؛ یعنی اگر همین امروز این میزان پول، به بانک‌ها سپرده شده و سود ۱۵ درصدی از آن گرفته شود، بدون‌تردید سودش بیشتر از رقم سوددهی فعلی این شرکت‌ها است. وی با بیان اینکه وجود برخی از شرکت‌ها در لایحه بودجه، شگفت انگیز است و نشان می‌دهد لابی‌گری در بالاترین سطح برای بقای شرکت‌ها وجود دارد، گفت: به طور مثال می‌توان به شرکت احداث صنعت اشاره کرد؛ این شرکت در اوایل دهه ۱۳۷۰ تاسیس شد تا به تولید سیمان و سرمایه‌گذاری در این کالا از طرف دولت سر و سامان داده شود؛ این شرکت در همین مسیر فعالیت می‌کرد که در اواخر همان دهه، سازمان توسعه معادن و صنایع معدنی که خود با الگویی از سازمان گسترش صنایع تاسیس شده در دهه ۱۳۴۰ بود، به‌وجود آمد و سهام همه شرکت‌های سیمان به نام این شرکت تازه تاسیس ثبت شد؛ در حالی که انتظار می‌رفت با تاسیس ایمیدرو، شرکت احداث صنعت منحل شود؛ اما با کمال تعجب دیده می‌شود این شرکت هنوز وجود دارد و نام و نشانش در لایحه بودجه و در ردیف شرکتهای سودده جاخوش کرده است. سلاح ورزی ادامه داد: حکایت شرکت ملی فولاد نیز همین است و داستان شرکت‌های غله که دردهه ۱۳۸۰ انحلال آن اعلام شد نیز، چنین است. دیرپایی و جان سختی امپراتوری‌های ۳هزار میلیارد تومانی، راه نفس بر بخش‌خصوصی را می‌بندد و منابع و مصارف به سمت این شرکت‌ها جاری است.
وی افزود: حضور پرقدرت و نیرومند این دسته از شرکت‌ها به گونه‌ای است که احساس می‌شود دارای حق ازلی و ابدی هستند؛ در حالی که رسانه‌های ایران و شبکه‌های اجتماعی در چند روز گذشته‌ترجیح دادند به جای پرداختن به روزگار این امپراتوری‌ها که مدیران آنها روی هم یک کاست طبقاتی سفت و سخت تشکیل داده‌اند و راه اصلاحات اقتصادی را سد می‌کنند را در کانون توجه قرار دهند؛ اما موضوع رقم مربوط به خروج از کشور در کانون توجه قرار می‌گیرد.