مجید ابهری = رفتارشناس

انسان برای ابراز مخالفت یا اعتراض خود روش‌های مختلفی را انتخاب می‌کند. گاه در قالب شعر و مقاله یا سخنرانی و به صورت گروهی . در تمام کشورهای دنیا شکل و ظاهر اعتراضات تقریبا مشابه بوده که گاهی نیز به تشنج و درگیری کشیده می‌شود. مثل حادثه ایام کریسمس در فرانسه. اما در حالت کلی و از نظر رفتارشناسی سیاسی اگر اعتراضات مطرح نشوند و انباشته گردند، ممکن است مشکلات و مسائلی را به وجود آورند که خارج از کنترل باشد. در کشورمان نیز اعتراضات در قالب طومار، سخنرانی و مقاله اظهار و بیان می‌شود. چندی پیش چند تن از مسئولان اعلام کرده بودند که در تهران و شهرهای بزرگ ،اماکنی برای بیان اعتراضات ایجاد شود که هر کس مشکل دارد به آنجا رفته و اعتراض‌ خود را بیان کند. باید گفت که این الگو برگرفته از هاید پارک لندن است . در این پارک از تمام کشورها حضور می‌یابند و خواسته و اعتراض خود را بیان و سپس آنجا را ترک می‌کنند. اما ایجاد چنین اماکنی در ایران اصلا مقدور و صلاح نمی‌باشد، چرا که باید قبل از ایجاد آن، فرهنگسازی لازم
صورت بگیرد یعنی آشنا سازی افراد با فرهنگ اعتراض. متاسفانه تا امروز چنین فرهنگسازی در کشورمان صورت نگرفته و مدیریتی برای کنترل هیجان‌ها اعم از غم یا شادی وجود ندارد . نمونه این مسئله را می‌توان در زمان پیروزی تیم‌های ورزشی کشورمان در رقابت‌های جهانی دید که در این زمان در بسیاری از شهرها شاهد شادی‌های خارج از کنترل می‌باشیم. مسئولان محترمی که چنین پیشنهادهایی را مطرح می‌کنند معلوم نیست که آیا اطلاعات کافی در زمینه رفتارشناسی اعتراضات دارند یا برای بسترهای مناسب اجرایی ، فکری و فرهنگی آن راهی اندیشیده‌اند؟ یا فقط برای اینکه برای خود جایگاهی در افکار عمومی ایجاد کنند چنین سخنانی را بر زبان می‌آورند. از سوی دیگر کرسی‌های آزاداندیشی سال‌هاست که در دانشگاه‌ها در نظر گرفته شده اما در کدام یک از دانشگاه‌ها برگزار می‌شود که جوانان دانشجو بتوانند نظریات خود را در موارد مختلف مطرح کنند؟
فرهنگ اعتراضات و تعیین محل دقیق و معینی برای اظهار آن باید به این شکل باشد که ابتدا در این زمینه بسترسازی‌های لازم اجتماعی و فرهنگی صورت گیرد . سپس مشخص شود که در کدام روزهای هفته و چگونه اعتراضاتی را می‌توان در این اماکن مطرح کرد. از سوی دیگر چه کسانی به این اعتراضات گوش می‌دهند و آنها را جمع‌آوری کرده و به مرحله اجرا یا برنامه‌ریزی می‌رسانند. در حال حاضر آیا خواسته‌های مردم که در دی ماه امسال در بسیاری از شهرها بیان شد جمع‌آوری و تدوین شده است؟ آیا بررسی و تجزیه و تحلیل آنها در دست مطالعه است؟ اگر چنین است چه مدت طول خواهد کشید تا بعضی از خواسته‌های به حق مردم به اجرا درآید و چگونه باید پاسخ افکار عمومی داده
شود. بنابراین بهتر است بعضی از مسئولان به جای اظهارنظر در این گونه موارد، گروه‌های نظرسنج در سازمان‌های خود ایجاد کنند و به بررسی افکار عمومی و خواسته‌های مردم بپردازند و به دست مسئولان برسانند چرا که مطرح کردن بدون تحقیق باعث ایجاد توقعات بیجا می‌شود که ممکن است باری بر دوش دولت و مسئولان بگذارد.