دولتِ نشسته به نظاره

محمد هدایتی - این روزها و در میانه بحرانی اقتصادی که زندگی بخش عمده‌ای از جامعه را نشانه رفته است، مهم‌ترین پرسش این است: دولت کجاست؟ چرا واکنشی نشان نمی‌دهد؟ چرا آنجایی هم که دخالت می‌کند هیچ اثربخشی ندارد؟ دولتی که حتی نمایش رسانه‌ای هم بلد نیست و در سخت‌ترین شرایط تصویر رییس‌جمهور را در بلندی‌های توچال مخابره می‌کند و این اتفاق چیزی است شبیه خودکشی سیاسی. خیلی‌ها در این سال‌ها از مشکلات دولت روحانی گفتند، از اینکه کمتر دولتی همچون این دولت زیر فشارها و انتقادها بوده است. می‌شود در تمامی این گزاره‌ها حقایقی یافت. اما چیزهای دیگری هم در کار است. دولت روحانی منفعل‌ترین دولت در تاریخ معاصر ماست؛ دولتی نظاره‌گر که این اواخر حتی توان سخن گفتن را هم از دست داده است. دولتی که همه چیزش را ریخت پای برجام و حالا با بی‌اعتباری برجام عملا خود را بی‌‌اعتبار می‌بیند. دولت روحانی پروژه سیاسی ندارد، گاهی دم از آزادی می‌زند اما نه برنامه مشخصی برای آن دارد و نه اراده‌ای برای پیگیری. برنامه اقتصادی‌اش معلوم نیست، پس از یک دوره توانایی در مهار تورم و ناتوانی در مبارزه با رکود، حالا رکود تورمی حادتری را خلق کرده است. سودای آزادسازی اقتصادی دارد اما حتی با وجود موانع نمی‌تواند از مواهب کنترل بخش‌های اقتصادی چشم بپوشد. دولتی که می‌گفتند حداقل پشت پرده توان چانه‌زنی دارد، اما چانه‌ای هم اگر زده باشد هیچ نشان مشخصی در سیاست و اقتصاد کشور ندارد. دولتی که با شهروندانش صحبت نمی‌کند، حتی پوپولیست هم نیست. دیگر وعده هم نمی‌دهد. دولتی که با یک کلمه «حباب» وضعیت‌ها را تحلیل می‌کند. دولتی که همچون همه ما نشسته است به نظاره. دولتی که حتی اگر خود مسوول نباشد، عاملان وضعیت را می‌شناسد و جرات ندارد، نمی‌گوید. این دولتِ دولتِ نشسته به نظاره.
hedayati.mohammad@yahoo.com