روی دیگر سکه کرونا

جعفر بای‪-‬ اگر مروری بر اتفاقات و حوادث سال گذشته داشته باشیم، در می‌یابیم که جامعه ایرانی در سال گذشته حوادث و بحران‌های عجیب و غیریبی را پشت سر گذاشته که این موضوع زندگی در بحران را برای ما فراهم ساخته بود. جامعه ما با یک زخم خوردگی و همراه با سردرگمی‌و درماندگی بود، در چنین شرایطی ورود ما به بحران کرونا که با پایان سال حادث شد شرایط را از پیش بحرانی تر ساخت.
بهار سال گذشته با قتل همسر شهردار سابق به عنوان یک رجل سیاسی مواجه بودیم که برای جامعه ما شوکی دور از انتظار ایجاد کرد، پس از آن اعتراضات، خشونت‌ها، شهادت
سردار سلیمانی، فوت ده‌ها نفر در کرمان
در مراسم تشییع جنازه سردار، سقوط


تاسف بار هواپیمایی اوکراین و موارد دیگری از این دست، مجموعه ای از حوادث را ایجاد کرده بود که منجر شد تا مشارکت‌های اجتماعی به خصوص در انتخابات مجلس کاهش یابد.
جامعه ما با بحران‌های فراوانی به استقبال کرونا رفت، اما باید بر این موضوع تاکید داشت که جامعه ما تجربه خوب زیستن در بحران‌ها را دارد و نسبت به این دست از حوادث حالا دیگر
رویین تن شده است، تا حدی که میبینیم گاهی اوقات انگار از بحران تغذیه می‌کند و حیات زیستش را در بحران جست و جو می‌کند، لذا این بحران‌ها انگار پدیده‌های عادی بوده که در نهایت به بحران کرونا رسید، پس از ورود به مرحله کرونا توانستیم آن را هم بومی‌و ایرانیزه کنیم. البته کرونا با تمام نحوستی که داشت آثار بسیار خوبی هم برای ما به ارمغان آورد اما
از دست دادن خیلی از شهروندان و جمعی از کادر بیمارستانی حزن و اندوهی را مجددا
به جامعه ما گسیل کرد.
با همه این اوصاف لازم است بگویم همیشه در غم‌ها و سختیها جامعه ایرانی از تهدید‌ها حُسن استفاده کرده و آن‌ها را به فرصت تبدیل می‌کند به همین دلیل هم در بحران‌هایی که درباره آن‌ها گفته شد شاهد بودیم که مردم در هر زمان که نیاز بود برای رفع نیاز‌های ضروری به کمک مسئولین شتافتند و خودشان وارد عمل شدند تا یکدیگر را از بحران‌ها نجات بدهند. در شرایط کرونا نیز با وجود همه بحران‌های روحی که در جامعه وجود داشت، در شرایط سخت که با کمبود ماسک و الکل رو به رو بودیم باز هم مردم به کمک یکدیگر شتافتند تا شرایط زندگی را در چنین بحرانی برای یکدیگر آسان سازند. این موضوع از ساخت ماسک شروع شد و در نهایت تا عرضه بسته‌های معیشتی در میان افراد
فرو دست ادامه پیدا کرد و همین موضوع نوعی
امید را در جامعه ایجاد کرد و سنت حسنه توجه به نیازمندان را برای بار دیگر نهادینه ساخت. مردم با این کار جلوه‌های ویژه ای از خصایص زیبای انسانی به نمایش گذاشتند و این موضوع ما را به یاد دوران جنگ تحمیلی می‌اندازد که مردم چطور با تمام وجود به رزمندگان ودیگران کمک می‌کردند تا به هر شکل ممکن زندگی را برای دیگران آسان سازند. این موضوع دستاوردهای فرهنگی خوبی هم به همراه داشت چرا که به دلیل کرونا ما مجبور بودیم از خیلی از آداب و سنن کشورمان در عید نوروز، اعیاد شعبانیه و ماه مبارک رمضان خود داری کنیم و این آداب و سنن در لفافه مسائل کرونایی به بهترین شکل ممکن به عنوان کمک‌های مردمی
‌رخ نمایی کرد. باورهای دینی سبب شد تا وحدت و همبستگی به وجود بیاید و همدلی شکل بگیرد. این روند روی دیگر سکه کرونا بود که کمتر تا کنون به آن توجه شده است.