رواج خانه‌های هوایی در شهرستان‌ها

حال، رئيس اتحاديه املاک مشهد از رواج پديده بام‌فروشي در مناطق دو تا هفت اين شهر خبر داده و البته اذعان کرده که به اين اتفاق که پديده جديدي نيز در اين کلان‌شهر نيست، خانه‌هاي هوايي نيز گفته مي‌شود. به گزارش ايسنا، علي مرادزاده ادامه داد: پديده بام‌فروشي شايع و زياد است و به گراني‌هاي اخير مسکن نيز ارتباطي ندارد. در مناطق دو تا هفت مشهد اين پديده بيشتر رايج بوده که از جاده قديم قوچان در بلوار توس آغاز شده و به سمت جاده رسالت و جاده سيمان، اواخر طلاب، محدوده بلوار پنجتن و خيابان سرخس، قلعه ساختمان و تا منطقه سيدي خارج از رينگ کمربندي شهر مشهد ادامه دارد. در اين مناطق به دليل اينکه قطعات زمين کوچک‌تر است، هيچ‌کدام از خانه‌ها سند ندارد و به راحتي مي‌توانند يک طبقه کم و زياد کنند، اين اتفاق بيشتر رخ مي‌دهد. شهرداري هم تا زماني که به خودش بيايد، اين افراد شبانه يک طبقه زياد مي‌کنند. اين مناطق براي خود شهري جداگانه شده و بام‌فروشي در اين مناطق معمولا به خانه‌هاي هوايي معروف است. او تصريح کرد: براي اين خانه‌ها قولنامه نمي‌نويسند که از نظر ما ممنوع است و اگر مشاهده کنيم با آنها برخورد خواهيم کرد. شايد خانه‌اي هم وجود نداشته باشد، اما افراد به صورت مجازي خانه خود را به فروش مي‌رسانند. مالک زمين هنوز طبقه سوم را نساخته، طبقه چهارم را مي‌فروشد. گاهي اوقات مالک طبقه سوم بي‌خيال ساختن خانه خود مي‌شود، در حالي که مالک طبقه چهارم به دنبال ساختن خانه خود است. او افزود: قوه قضائيه به دنبال اين موضوع است. براي اين مشکل بايد به خوبي اطلاع‌رساني شود. وقتي مردم به اين سمت و سو مي‌روند، کنترل آنها بسيار سخت مي‌شود و نمي‌توان براي تمام مردم مامور تعيين کرد. وقتي شهرداري براي يک خانه متري يک ميليون تومان پروانه مي‌گيرد، بايد براي يک خانه 60 متري، 60 ميليون تومان پول بابت پروانه به شهرداري بدهند، اما اين افراد خانه ساخته شده را متري يک ميليون تومان معامله مي‌کنند. يعني يک آپارتمان هوايي را به 60 ميليون تومان مي‌فروشند، اما اگر کسي بخواهد اصولي بسازد و پروانه بگيرد، در ابتدا بايد 60 ميليون بابت پروانه هزينه کند. هيچ فردي در حاشيه شهر چنين کاري انجام نمي‌دهد، شبانه خانه را قاچاقي مي‌سازد و در آن ساکن مي‌شود.
بام‌فروشي از سر استيصال
رئيس اتحاديه املاک مشهد بيان کرد: افرادي که بام‌فروشي مي‌کنند معمولا وضع مالي خوبي ندارند و قوانين سفت‌وسخت شهرداري بابت اخذ پروانه، اين افراد را به ساخت خانه‌هاي هوايي تشويق مي‌کند. مردم بابت هر واحد به شهرداري و نظام مهندسي پول نمي‌دهند و با همان پول به طور شبانه خانه مي‌سازند. به‌عنوان مثال يک فرد پشت بام خانه‌اي را 20 ميليون تومان مي‌خرد و با 60 ميليون هم يک خانه مي‌سازد، اما اگر بخواهد پروانه بگيرد، هزينه‌هاي نظام مهندسي را پرداخت کند و اصولي بسازد، 100 ميليون هزينه دارد.