هنوز دیر نشده است!

دکتر حسن دادخواه‪-‬ پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، مجموعه‌ای از سیاست‌های کلان در همه ابعاد به شکل نوشته و نانوشته به اجرا در آمد و از سوی مقامات رسمی کشور حمایت شد و فرهنگ متناسب با آن سیاست‌ها نیز از سوی دستگاه‌های تبلیغی رسمی و دولتی، ترویج و گسترش یافت.
پاره و بخش‌هایی از این سیاست‌ها با درصد‌های متفاوت از سوی برخی گروه‌ها و احزاب و صاحبان اندیشه که هر یک در پیروزی انقلاب سهیم بودند، مورد خرده‌گیری و آسیب‌شناسی و انتقاد قرار گرفت.
با شروع جنگ تحمیلی و آغاز مبارزه مسلحانه برخی گروه‌های چریکی چپ با دولت و نظام نو پای اسلامی، فضای دوقطبی کاملا متضادی بر گفتمان مسالمت‌جویانه انقلاب حاکم شد، به گونه‌ای که فضای گفت‌وگوی انتقادی و دوستانه ماه‌های اولیه انقلاب میان حامیان انقلاب و دوستداران کشور رخت بربست و امکان انتقادپذیری و اصلاح روندها، هر روز کم و کمتر می‌‌شد.
این شرایط نامناسب، موجب شد تا برخی گروه‌ها و احزاب و اندیشه‌های حامی و موجد انقلاب اسلامی، از بدنه نظام اجرایی و تصمیم‌گیری کشور فاصله بگیرند و به گوشه انزوا کشیده شوند و عملا کشور و دولت‌های نوپا که متصدی اداره کشور شده بودند، از نیروهایی که می‌‌توانستند برای کشور و انقلاب سودمند باشند، محروم شدند.با سپری شدن سال‌های اولیه و پر احساس انقلاب، پیچیدگی‌ها و مشکلات و موانع داخلی و خارجی اداره کشور، آرام آرام سر باز کردند.


افزایش جمعیت، کاهش منابع، نیاز به تولید، فراهم آوردن نیازهای اولیه زیست آبرومند برای آحاد مردم و... از جمله پیچیدگی‌ها و مشکلاتی است که یکی پس از دیگری چهره نشان دادند و رسیدگی ریشه‌ای به آنها به آینده موکول شد.
با آمدن و رفتن دولت‌ها و سخت و متصلب شدن روحیه تعامل و همگرایی در میان بخش‌هایی از متصدیان و مقامات تصمیم گیرنده و ادامه حرکت در همان مسیر‌های مورد اختلاف و بی‌توجهی به منتقدان دلسوز، مشکلات به بحران تبدیل شد.
امروز سخن از خطرات احتمالی و بعضا حتمی وجود بحران، در عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و فرهنگی کشورمان چنان است که روزنامه‌های کثیرالانتشار نیز هر از چندی، به تشریح یکی از بحران‌ها می‌‌پردازند، به زبان دیگر، سروصدای همه در آمده است.
آنچه که در این روزها و سال‌ها، نگرانی روشنفکران و نخبگان را بیش از هر زمان دیگر فراهم کرده است، وجود فرصت و امکان لازم برای حل بحران‌هاست. همان‌طور که این بحران‌ها خرده خرده شکل گرفته است، رهایی از هر کدام قطعا یک‌باره ناممکن است‌.
به رغم این نگرانی‌ها، همگان بر این باورند که برای رهایی از این بحران‌ها و قرار دادن کشور در ریل‌های درست و عاقبت به خیر، هنوز دیر نشده است!
بی‌گمان، اصلاح برخی سیاست‌های کلان و بازگشت از راه‌های طی شده پر خطر و زیان‌بخش و فراهم آوردن همگرایی و وحدت ملی می‌‌تواند طی دو دهه، ما را در جاده صواب قرار دهد.