گارد اتمی کره‌شمالی مقابل امریکا

مجلس عالی خلق کره‌شمالی یا همان پارلمان این کشور پنج شنبه گذشته قانون جدیدی مربوط به تسلیحات هسته‌ای آن و نحوه استفاده از این تسلیحات به تصویب رساند. در یک نگاه کلی، این قانون دو محور کلیدی را در مورد تسلیحات هسته‌ای کره‌شمالی تعیین می‌کند؛ الف، «وضعیت کره‌شمالی به عنوان یک کشور دارای تسلیحات هسته‌ای برگشت‌ناپذیر است»، ب، حمله پیش‌دستانه هسته‌ای یا حمله هسته‌ای خودکار و فوری در صورتی که «سیستم فرماندهی و کنترل قوای ملی هسته‌ای در معرض حمله نیرو‌های متخاصم قرار بگیرد.» به این ترتیب، قانون جدید کره‌شمالی وضعیت سیاسی و امنیتی شبه‌جزیره کره را به طور کلی تغییر می‌دهد و این تغییر را نمی‌توان بی‌ارتباط به تحولات جهانی چند ماه اخیر دانست.
قبل از هر چیز، روشن است که این تغییر به طور مستقیم بر فرایندی تأثیر می‌گذارد که به نام مذاکرات شش‌جانبه، خوانده می‌شود. بعد از اینکه کره‌شمالی در ۲۰۰۳ از معاهده منع گسترش تسلیحات هسته‌ای (ان‌پی‌تی) خارج شد، مذاکرات شش‌جانبه از سوی کشور‌های چین، روسیه، امریکا، ژاپن، کره‌شمالی و کره‌جنوبی شکل گرفت تا اینکه راه‌حل مسالمت‌آمیزی برای پرونده هسته‌ای کره‌شمالی به دست بیاید. هرچند که در ۲۰۰۹ و به واسطه پرتاب ماهواره از سوی کره‌شمالی و واکنش تند شورای امنیت سازمان ملل و وضع تحریم‌های بیشتر، مذکرات شش‌جانبه متوقف شد، اما کماکان به عنوان بستر هرگونه مذاکرات مربوط به این پرونده مدنظر بود و حالا باید گفت که قانون جدید کره‌شمالی به طور کلی موضوع مذاکرات بر سر تسلیحات هسته‌ای این کشور را منتفی کرده است. به عبارت دیگر، این قانون قابل‌مذاکره‌بودن مسئله تسلیحات هسته‌ای کره‌شمالی را به طور کلی کنار گذاشته و این نکته‌ای است که کیم جونگ اون، رهبر کره‌شمالی، در نخستین واکنش به تصویب این قانون بر آن تأکید کرد و گفت: «وضعیت کره‌شمالی به عنوان یک کشور دارای سلاح هسته‌ای برگشت‌ناپذیر شده است.»
محور دوم از قانون جدید کره‌شمالی یا حمله پیش‌دستانه هسته‌ای باعث می‌شود که نه تنها پرونده تسلیحات هسته‌ای این کشور دیگر قابل‌مذاکره نباشد، بلکه این پرونده از یک تهدید یا هشدار بالقوه علیه امریکا و کره‌جنوبی مبدل به تهدید یا هشدار بالفعل شود. به این ترتیب، کره‌شمالی در دکترین هسته‌ای خود حمله هسته‌ای را به عنوان واکنش به حمله تعریف نمی‌کند، بلکه آن را در مقوله حمله اولیه تعریف می‌کند، به نحوی که با صرف «تهدید» علیه خود مجاز به استفاده از تسلیحات هسته‌ای باشد. شکی نیست که پیونگ‌یانگ با این تغییر اساسی در دکترین تسلیحات هسته‌ای به دنبال حفظ دست بالا در برابر امریکا و کره‌جنوبی به عنوان کشور‌های متخاصم اصلی است، اما باید گفت که این دکترین جدید به‌طور مستقیم ناشی از تحولات جهانی اخیر است. جنگ اوکراین از یک سو و افزایش اقدامات ستیزه‌جویانه امریکا در اقیانوس آرام به خصوص بعد از سفر نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان امریکا، به جزیره تایوان باعث بی‌ثباتی اساسی در ترتیبات امنیت جهانی شده است تا آنجا که کره‌شمالی احساس می‌کند هیچ قالبی از مذاکرات شش‌جانبه گرفته تا تعامل مستقیم با امریکا شبیه دیدار‌ها جونگ اون با دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق امریکا، دیگر نمی‌تواند زمینه اعتمادسازی را برای یافتن راه‌حل مسالمت‌آمیز ایجاد کند. با توجه به این موضع است که پیونگ‌یانگ برای مقابله با ستیزه‌جویی‌های مداوم امریکا و تهدید‌های مستقیم آن تنها می‌تواند به بازدارندگی قدرت هسته‌ای خود تکیه کند. به عبارت دیگر، واشنگتن هرگونه زمینه‌ای را برای اعتمادسازی به نحوی از بین برده که حفظ و حتی غیرقابل‌بازگشت بودن قدرت هسته‌ای تنها گزینه بازدارندگی برای پیونگ‌یانگ باشد و تصویب قانون اخیر تنها وجه رسمی این موضوع است تا اینکه موضع کره‌شمالی در این خصوص به صورت صریح و شفاف معلوم شود. به این ترتیب، باید گفت که امریکا با تنش‌زایی چه در اروپا و چه در اقیانوس آرام به طور کلی زمینه را برای مصالحه در هر دو حوزه منتفی کرده، چنان که در اوکراین تنها گزینه برد و باخت نظامی را باقی گذاشته و حالا در اقیانوس آرام نیز همین سیاست را پیش می‌برد و واکنش منفی این سیاست ستیزه‌جویانه امریکا را در قانون پنج شنبه گذشته پیونگ‌یانگ می‌توان دید که باعث می‌شود وضعیت هسته‌ای شبه‌جزیره کره به طور کلی به نقطه بی‌بازگشت برسد.