والیبال از اوج عزت تا حضیض ذلت!

شاداب/ «عزت» حلقه گمشده این روزهای والیبال است. انگار نه انگار، این همان والیبالی است که تا همین چند سال پیش مسابقاتش از منظر جذابیت طعنه به فوتبال می‌زد و بی‌کیفیتی عملکرد مردان مستطیل سبز را تا مرز تحقیر پیش‌ می‌برد. همان والیبالی که هزاران هزار نفر بارها برای جشن‌های صعودش به تورنمنت‌های جذاب جهان، به خیابان‌ها ریختند و تا پاسی از شب شادی کردند. همان والیبالی که سری در سرهای جهان درآورده و نام ابرستاره‌هایش با نامداران دنیا همزاد شده باشد. والیبالی که فقط یک سعید معروفش می توانست به تنهایی شناسنامه ورزش ایران در دنیا باشد. والیبالی که سالن 12 هزار نفری آزادی برای جا دادن تماشاگرانش کم بود. سالنی که شاهد اشک‌های شوق تماشاگرانی بود که لبریز از غرورآفرینی سروقامتان کشورمان بودند، اما حالا همین سالن‌ها پر شده از شعارهای «حیا کن، رها کن»، «استعفا، استعفا» و «هو» کردن نسل جدید و قدیم والیبال. سالن‌هایی که روی سکوهایش بازیکنان حریف تشویق می‌شوند! حریفی که چند سالی بود دیگر نه حرفی برای گفتن در جهان داشت و نه حتی در آسیا رقیب جدی برای ایران محسوب می‌شد، اما درست در روزهایی که ما در باد افتخارات گذشته خواب بودیم، چشم‌بادامی‌ها بدون هیچ بوق و کرنایی در سکوت محض به رشد والیبالی رسیدند. رشدی به‌غایت کمال‌یافته که حریف سنتی را در قواره یک مدعی جهانی در لیگ ملت‌های 2023 به نمایش گذاشت تا تیم ملی والیبال ژاپن با ایستادن در رتبه سوم این رقابت‌ها(بعد از لهستان و آمریکا) از حالا خط و نشان معناداری برای صاحبان نام والیبال در رقابت‌های جهانی و المپیک بکشد. ایران درحالی لیگ ملت‌ها را با رتبه چهاردهمی(در جمع 16 تیم شرکت‌کننده) ترک کرد که این امید کاذب در دل هواداران و جامعه والیبال کاشته شد که در قهرمانی آسیا، تیم متفاوتی خواهند دید. برای رسیدن به این رویا، فدراسیون والیبال هرچه در چنته داشت رو کرد؛ از تغییرات در کادر فنی(تغییر مربی و آنالیزور) گرفته تا چرخش میزبانی از تهران به ار ومیه و پذیرایی از حریفان در جو ترسناک سالن‌های والیبال ایران برای رقیبان. نسخه‌ای که نه تنها جواب نداد، بلکه با واکنش منفی و بازتاب رسانه‌ای وحشتناکی همراه شد. در این بحبوحه دهشتناک خیلی‌ها منتظر یک عذرخواهی ساده از بهروز عطایی بودند؛ اتفاقی که هرگز رخ نداد تا محمدرضا داورزنی رئیس فدراسیون والیبال به جای سرمربی تیم ملی از مردم ایران پوزش طلبید: «به سهم خودم از مردم عزیز و والیبال‌دوستان عذرخواهی می‌کنم، چون نتوانستیم وعده خود را عملی کنیم.» این عذرخواهی شاید اگر با خبر تعیین جایگزین جدید عطایی همراه می‌شد، برای هواداران والیبال دلچسب‌تر بود، اما تصمیم فدراسیون والیبال برای ایجاد تغییرات بعد از برگزاری رقابت‌های انتخابی المپیک، منطقی بود؛ چراکه با توجه به فرصت ناچیز باقی‌مانده تا شروع رقابت تیم ملی والیبال ایران در بازی‌های آسیایی(28 شهریور) و مسابقات انتخابی المپیک برزیل(8 تا 16 مهر) مجالی برای تغییر کادر فنی نیست، اما این خطر نیز بی‌نهایت احساس می‌شود که والیبال ایران با شرایط کنونی نتواند بلیت خود را برای سومین حضور متوالی در المپیک اوکی کند. هرچند که داورزنی به مردم ایران اطمینان داد برای لیگ ملت‌های سال آینده و المپیک پیش‌رو، فدراسیون تصمیم درست‌تری برای نیمکت تیم ملی خواهد گرفت تا انتظارات برآورده شود، اما باید توجه داشت که جذب سرمربی جدید و نامدار، خود فرایندی عظیم و زمان‌بر است که با توجه به شرایط کنونی، نه قدرت چندانی برای انتخاب داریم و نه زمان زیادی برای هدر دادن!
البته خبرهای جسته و گریخته و غیرموثق، حاکی از آن است که به‌زودی اتفاقاتی رخ خواهد داد که شاید نیازی به صبرکردن تا پایان انتخابی المپیک نباشد؛خبرهایی از اعتصاب قریب‌الوقوع بازیکنان و امتناع از حضور در تمرینات تا زمان روشن شدن تکلیف نهایی کادر فنی. هرچند که رخ دادن چنین اتفاقی با توجه به در پیش بودن بازی‌های آسیایی بعید است، اما به نظر می‌رسد پیچیدن این شایعه خود می‌تواند زنگ هشداری برای والیبال ایران باشد.