پوتین در پکن به دنبال چیست؟

ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه به پکن سفر کرده است. سران و نمایندگان روسیه و بیش از ۱۳۰ کشور دنیا قرار است در «سومین مجمع همکاری بین‌المللی کمربند و جاده» شرکت کنند.لاوروف وزیر خارجه روسیه که روز دوشنبه وارد پکن شده بود، اعلام کرد که پوتین و شی جین پینگ رئیس جمهور چین در دیدار خود به طور جامع درباره روابط بین دو کشور گفت وگو خواهند کرد. سفر پوتین گام دیگری در مسیر افزایش و گسترش روابط روسیه و چین محسوب می‌شود که به‌عنوان دو قدرت بین المللی مهم در سال های اخیر گام‌های مهمی برای گسترش همکاری‌ها ونیز اتخاذ مواضع واحد علیه سیاست‌ها و اقدامات یک‌جانبه‌گرایانه غرب برداشته و خواهان اتخاذ رویکرد چندجانبه‌گرایی به عنوان مبنای نظم بین المللی جدید هستند. تحلیلگران بر این باورند که سفر آتی رئیس جمهور روسیه به چین منجر می شود تا این دو کشور یک اتحاد غیررسمی علیه ایالات متحده و سایر کشورهای غربی ایجاد کنند که اکنون با جنگ اسرائیل و حماس وضعیت آن‌ها پیچیده شده است. سفر پوتین همچنین نمایشی از حمایت از ابتکار  شی جین پینگ رئیس جمهور چین برای ایجاد زیرساخت‌ها و گسترش حضور چین در خارج از کشور است. پوتین از پکن «برای همکاری مشترک در حوزه روابط بین‌المللی» تقدیر کرده است. گواه این امر دیدار روسای جمهور این دو کشور در فوریه 2022 و صدور بیانیه‌ای بی‌سابقه در زمینه تشریح مواضع مشترک مسکو و پکن است. «ولادیمیر پوتین» رئیس‌جمهور روسیه و«شی جین پینگ»، رئیس‌جمهور چین دراین بیانیه مشترک تصریح کردند که دوستی میان این دو کشور «هیچ مرزی ندارد.» رئیس‌جمهور روسیه پیش از این گفته بود که میزان تجارت سالانه روسیه و چین می‌تواند به ۲۰۰ میلیارد دلار قبل از سال ۲۰۲۴ برسد.  تحولات بین المللی حرکت به سوی نظام چند قطبی است  مسکو و پکن معتقد هستند که تحولات بین المللی و واقعیات نظام جهانی موید گذار به سوی نظام چند قطبی است، در حالی که آمریکا با پافشاری بر حفظ نظام تک قطبی و تلاش برای ایفای نقش پلیس جهانی به دنبال اهداف و خواسته‌های خود از طریق یک‌جانبه‌گرایی بوده است. مقامات ارشد دو کشور ضمن تاکید بر این امر، خواهان توسعه هرچه بیشتر روابط دو جانبه و نیز افزایش همکاری‌ها بین قدرت‌های نوظهور جهانی هستند که البته یکی از نمادهای آن گروه بریکس متشکل از روسیه، چین، هند، برزیل و آفریقای جنوبی است. روسیه و چین اکنون در زمینه‌های مختلف اقتصادی، تجاری، نظامی و امنیتی، تسلیحاتی، سیاسی و دیپلماتیک روابط گسترده‌ای برقرار کرده و در عین حال مشارکت دو کشور در سازمان های و نهادهای منطقه‌ای و بین‌المللی مانند سازمان همکاری شانگهای و گروه بریکس نشان دهنده رویکردهای یکسان در باره لزوم تقویت همکاری های منطقه‌ای و جهانی به منظورحل و فصل مسائل ونیز مقابله با سلطه‌گری غرب واقدامات تهاجمی آمریکا درعرصه‌های مختلف است. «ماتیو کرونیگ»عضو اندیشکده شورای آتلانتیک می‌گوید: مسکو  و پکن در زمینه مسائل استراتژیک به طور فزاینده‌ای در حال تطبیق دادن مواضع خود هستند. از موارد مهم این هماهنگی در اتخاذ مواضع در قبال بحران‌های منطقه‌ای و بین المللی می توان به موضع میانه پکن در قبال جنگ اوکراین و امتناع از محکوم کردن روسیه وخودداری از پیوستن به تحریم های غرب علیه مسکو اشاره کرد. پکن سیاست‌های تهاجمی ناتو به سرکردگی آمریکا را عامل بروز جنگ کنونی در اوکراین اعلام کرده است. ضمن این‌که چین با ارائه طرح صلحی به دنبال پایان دادن به جنگ اوکراین بوده است. همچنین به‌رغم حمایت کامل آمریکا و شرکای غربی آن از رژیم صهیونیستی پس از وقوع عملیات طوفان الاقصی و حتی ارسال کمک های نظامی و مهمات برای این رژیم از سوی واشنگتن، اما روسیه و چین به‌عنوان دو قدرت رقیب غرب موضع متفاوتی در این زمینه اتخاذ کرده و سیاست های غرب وبه خصوص نادیده گرفتن حقوق مردم فلسطین را عامل رویدادهای اخیر تلقی کرده اند. همکاری و مشارکت  رو به افزایش روسیه و چین همواره با واکنش منفی بلوک غرب به سرکردگی آمریکا مواجه شده است. ایالات متحده که از افزایش مدام قدرت و نفوذ منطقه‌ای و بین المللی چین و روسیه نگران است تمام تلاش خود را برای ارائه چهره‌ای تهدید‌آفرین از این دو قدرت شرقی  و اوراسیایی صورت داده که می‌توان آن را به‌طور خلاصه چین هراسی و روسیه هراسی نامید. مقامات ارشد نظامی و امنیتی دولت بایدن بارها چین را مهم‌ترین چالش ژئوپلیتیکی آمریکا اعلام کرده و مدعی قصد پکن و مسکو برای تغییر نظام بین المللی مبتنی بر نظم لیبرال شده‌اند. ضمن این‌که روسیه را نیز تهدیدی عمده برای آمریکا و متحدان اروپایی آن قلمداد کرده و بر عزم خود برای جلوگیری از پیروزی روسیه در جنگ اوکراین تاکید کرده‌اند. به‌رغم مخالفت غرب با گسترش روابط روسیه و چین، اما این دو کشور به دلیل منافع و دیدگاه‌های مشترک در مسیرتوسعه هرچه بیشتر روابط و نیز نزدیکی هرچه بیشتر مواضع خود در قبال تحولات  منطقه‌ای و بین المللی قرار دارند.