امیرعباس میرزاخانی=فعال رسانه‌ای

با پیروزی گفتمان «تدبیر» و «عقلانیت» بر «پوپولیسم»
در 29 اردیبهشت ماه، انتخاب وزیر برای بزرگترین نهادکشور به یک چالش اساسی در بین گروه‌ها و تشکل‌های فرهنگی در سراسر کشور تبدیل شده است.
فارغ از بررسی، ارزیابی و عملکرد اقدامات وزیر فعلی آموزش و پرورش و اینکه چه کسی سکاندار این نهاد آموزشی را در دولت دوازدهم به عهده می‌گیرد که می‌طلبد در یک نوشتار جداگانه به ابعاد مختلف برنامه‌های کاندیداهای موردنظر برای تصدی وزارت در جای خود پرداخته شود.
بدون تردید معلمان و فرهنگیان با قدرت تاثیرگذاری 40میلیونی در جامعه آماری کشور، علاوه بر راهبری انتخابات به سمت عقلانیت و تبیین اصولی گفتمان اصلاح‌طلبی توانستند سهم بزرگی را در پیروزی دکتر حسن روحانی داشته باشند و بر همین سیاق نیز باید متناسب با عملکرد خود، در برنامه‌ریزی‌های خرد وکلان دولت دیده شوند.


به نظر می‌رسد صاحب نظران امر تعلیم و تربیت، تشکل‌های فرهنگی و فعالان رسانه‌ای، به جای رایزنی‌های حزبی، گروهی و جناحی برای تعیین کاندیدای مورد نظر تشکل خود برای سکانداری نهاد تعلیم وتربیت که البته جزئی از کار حزبی به شمار می‌رود، باید «مطالبه‌گری» و «پیگیری مسائل کلان آموزش و پرورش» را به عنوان راهبرد اصلی خود از دولت دوازدهم مطرح کنند؛ به بیان دیگر اهمیت نهاد آموزش و پرورش در پیشرفت جامعه باید به گونه‌ای توسط صاحب نظران و تشکل‌ها عیان و بیان شود تا «مسئله آموزش و پرورش» نه یک مسئله صنفی و بعضا سیاسی، بلکه به یک گفتمان ملی و قابل فهم برای همه ارکان تصمیم‌گیر و تصمیم‌ساز جامعه برای حل مشکلات آموزش و پرورش تبدیل شود.
در این میان نقش تشکل‌های فرهنگی برای نهادینه کردن این گفتمان‌سازی و گره‌زدن پیشرفت و آبادانی کشور و رسیدن به توسعه پایدار و امنیت فرهنگی کشور حائز اهمیت است.