توسعه پایدار در گرو همگرایی سیاسی

پس از گذشت 38سال از پیروزی انقلاب، به‌رغم داشتن ظرفیت‌های مختلف و موقعیت‌های بسیار استثنایی در امر توسعه که بخشی از آن سرزمین بزرگ و بخش دیگر آن منابع بسیار متنوع مادی، چهارفصل‌بودن کشور و حضور اقوام مختلف است، هنوز نتوانسته‌ایم آن‌طور که باید به توسعه پایدار دست پیدا کنیم. پشتوانه هر جامعه‌ای نیروی جوان آن جامعه است و از این جهت، کشور ما، با پشتوانه عظیمی از جوانان، با فرصتی طلایی روبه‌روست که باید به‌نحو احسن از این فرصت نهایت استفاده را ببرد. البته ایران اسباب توسعه و پیشرفت را در همه حوزه‌ها به‌شکل جمع دارد، اما بدین علت که همواره در مقاطع مختلف در شکاف‌ها به‌جای همدلی و یکپارچگی به گسست‌ها تکیه کرده‌ایم، نتوانسته‌ایم از این منابع عظیم و فرصت‌های طلایی برمبنای تفاهمی اساسی در راستای توسعه پایدار کمک بگیریم. هر انسان باورمند و دلسوزی در جامعه ایران، اعم از جریان بزرگ اصلاح‌طلب، گروه‌های مختلف اعتدالگرا و جریان شناخته‌شده و دیرپای اصولگرا، زمانی که به شاخص‌های توسعه و آسیب‌های جامعه نگاه می‌کنند، متفق‌القولند که این اسباب جمع با مشکلات اساسی روبه‌روست. بدین‌جهت تا زمانی که نگاهمان به گسست‌ها و شکاف‌های جامعه باشد، همچنان ظرفیت‌های عظیم و فرصت‌های طلایی را از دست می‌دهیم. از سوی دیگر، اکنون کشور با اَبَرچالش‌هایی مثل اشتغال، محیط‌زیست و بحران آب که به‌شدت نگران‌کننده شده و ابعاد مختلف زندگی جامعه را به خطر می‌اندازد، روبه‌روست که اگر امروز این مشکلات رفع نشود، ممکن است در آینده‌ای نه‌چندان دور امکان درمان آنها وجود نداشته باشد. گرچه مسائل دیگری نیز مثل آسیب‌های اجتماعی وجود دارد که باید هرچه‌زودتر، با نگاهی ملی، فکری اساسی برای آنها کرد وگرنه با مشکلات جدی‌تری روبه‌رو خواهیم شد. جامعه ایران دارای نیروی انسانی مستعدی است که به‌علت عدم استفاده از فرصت‌ها، از ظرفیت‌های بسیاری که در اغلب حوزها دارد، محروم شده است. بدین جهت باید کمک کنیم شاخص‌های رشد جامعه از کیفیت بهتری برخوردار شود و بخش قابل توجه آسیب‌ها با کمک مردم و جناح‌های سیاسی کاهش یابد. در این راستا توسعه ناپایدار، جامعه را بدین فکر واداشته که با تولیدات باکیفیت داخلی و استفاده بهینه از منابع عظیم کشور، متکی بر دانش‌بنیان‌کردن اقتصاد، به جای تکیه بر شکاف‌ها به سمت تکیه بر تفاهم‌ها حرکت کند و از حاکمیت کمک بگیرد تا امکان حل این مسائل را فراهم آورد. از این رو باید در عین پذیرش تکثر جریانات و سلایق و با توجه به شاخص‌های ملی و مشکلات جدی فراروی جامعه به جای شکاف به سمت همگرایی و به جای رویارویی به سمت همدلی بیشتر حرکت کنیم. در این راستا باید مشارکت واقعی مردم را در حوزه‌های مختلف طلب کنیم، از مشارکت مردم نهراسیم و آنها را در بخش‌های مختلف از جمله سمن‌ها به کار گیریم تا در کنار دولت به حل مشکلات کمک کنند. با توجه به جمیع جوانب، اسباب جمع موجود و قدم‌گذاشتن در این راه می‌توان امیدوار بود که طی دو برنامه موانع و مشکلات پیش رو را پشت سر بگذاریم.
* فعال سیاسی اصلاح‌طلب