تریبون داران مراقب باشند

روزهای حساسی را سپری می‌کنیم.زندگی بخش اعظم جامعه به انحاء مختلف تحت تاثیر گرانی قرار گرفته است و غالب خانواده‌های ایرانی با جان کندن سفره خود را پر می‌کنند.تحریم‌های ظالمانه آمریکا از یکسو و سوءمدیریت و دعواهای سیاسی از سوی دیگر و ایضا برخی مشکلات و معضلات ساختاری سبب شده به اینجا برسیم.
در چنین شرایطی ایران ما ، طی روز‌های گذشته یک بحران را هم پشت سر گذاشته است؛بحران بنزینی!خوشبختانه بحران فوق علیرغم آنکه خسارت‌های جانی و مالی داشت دفع شد.روشن بود عده ای هدفمند و سازماندهی شده -همانطور که خود نیز اذعان داشتند- بین صفوف مردم منتقد و معترض رفته بودند تا کشورمان را به ورطه «آشوب غیر قابل جبران و حداکثری» بکشانند.اما تیرشان به سنگ خورد.
در حال حاضر بایستی پایان آن بحران را اعلام کنیم ولی در عین حال تاکید نماییم که آن انتقادات به قوت خود باقیست.نه تنها آن انتقادات باقیست بلکه حساسیت‌های جامعه نیز به شدت بیشتر شده است.به عبارت ساده، مردم امروز بیش از پیش نسبت به گفتار و رفتار مسئولان حساسیت دارند.بخشی از این حساسیت قطعا در مورد وعده‌هایی است که اعلام شده.در قالب گزارش و یادداشت بارها به این وعده‌ها اشاره شده و تاکید کردیم که مبادا فراموش شود.فی المثل گرانی پسا بنزینی طبق گفته مسئولان مرتبط نباید باشد فلذا لازم است آقایان واقعا در این زمینه جهد و تدبیر کنند.
اما همانطور که ذکر شد جامعه اکنون در مورد گفتار مسئولان نیز اعم از دولتی ،


غیردولتی و فرادولتی حساسیت دارد.کشور الحمدلله به همان آرامش سابق رسیده و وصل شدن اینترنت سراسری گواه این مدعاست.مبادا تریبون داران مختلف در شرایط فعلی سخنانی بر زبان برانند که نمکی بر زخم‌های مردم باشد.از همان ابتدا هم قرارمان این بود که صف معترضان و آشوبگران را جدا کرده وپیگیر مطالبات به‌حق مردم باشیم. سخنانی گفته نشود که به ذهن‌ها اینگونه متبادر گردد حالا که شرایط عادی است نیازها فراموش شده و روز از نو روزی از نو.بایستی همواره تریبون داران این اطمینان را به جامعه بدهند که پیام شان شنیده و درک شده و بناست از امکان تریبونی که فراهم شده مطالبات آنان از مسئولان مرتبط پیگیری می‌شود.
حرف زدن مسئولان به صورت مستمر با مردم امر نیکویی است اما اینکه ادبیات چگونه باشد هم بسیار مهم است.سوگمندانه بعضا مشاهده و شنیده می‌شود که برخی تریبون داران گویا علاقه وافری به عصبانی کردن مردم دارند.«مردم» فقط اطرافیان ما نیستند و بیشتر اوقات ممکن است «مردم» نظر دیگری نسبت به نظر ما داشته باشند.اگر هم از نظرما بخشی از مردم دچار اشتباه هستند باید با ادبیات مناسب و نه تهاجمی‌و تحکمی‌ارشاد کرد نه برچسب زدن.موافق حرف بی عمل نیستم و گفتاردرمانی را جایز نمی‌دانم اما باید این روزها با مردم سخن گفت ولی با ادبیات خودشان ؛طوری که جامعه احساس کند درد شان شنیده شده است.