اخم در جشنواره!

نوید ایران بهار- هفته گذشته سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر در حالی پایان یافت که شاهد بسیاری از بداخلاقی‌ها در این دوره از جشنواره بودیم.
رفتارهای کنترل نشده، ابراز عصبانیت به راحتی، کلام تلخ و گزنده، تهمت زدن، عدم تحمل نقدها و فریادهای نه از سر دلسوزی بلکه از سر عدم پذیرش انتقاد و... در جشنواره ۳۸‌ام به کرات مشاهده شد.
اما علت و چرایی این نوع طلبکاری و ایجاد لایه محافظ در برابر نقدها چیست؟
شاید بتوان گفت این بد اخلاقی‌ها و تناقض‌ها فارغ از دلایل آن، پیش از جشنواره فیلم فجر در میان اهالی هنر و بالاخص سینماگران آغاز و در این جشنواره به اوج رسید.


سازهای ناهماهنگ، پیش از برگزاری جشنواره شروع به نواختن کرد؛ یکی تشویق به تحریم می‌کرد، دیگری تشویق به تلطیف!
اتهام‌زنی‌ها به یکدیگر شروع شد و بعضا در این میان رازها و گفتگوهای شخصی میان بعضی از هنرمندان توسط خود ایشان در فضای مجازی منتشر شد و به این بهانه در‌گیری‌های لفظی در شبکه‌های اجتماعی شکل گرفت.
مدیران سینمایی کشور از دخالت در این فضای ملتهب خودداری کردند اما عده‌ای از سینماگران رفتار متناقض و نه چندان کنترل شده خود را تا اختتامیه جشنواره نیز ادامه دادند.
آنچه مسلم است، خشم‌ و عصبانیت ابراز شده در جشنواره مانند زخمی‌سر باز کرده است؛ زخمی‌که هم دلایل درون صنفی دارد، هم دلایلی خارج از صنف.
رقابت‌های موجود در سینمای کشور گاهی شکل غیرمنصفانه می‌گیرد و هنرمندان متضرر از بی‌عدالتی‌های حاکم بر فضای سینمایی با خودداری از اعتراض‌های آنی، تبدیل به انباری از خشم و فریاد می‌شوند.
جشنواره فیلم فجر و نشست‌های رسانه‌ای مجالی می‌شود برای ابراز انتقادها و اعتراض‌ها؛ اعتراض‌هایی که گاهی توام می‌شود با خشم و فریاد زدن بر سر خبرنگاران.
استفاده از واژگان تند و یا داشتن لحنی ناخوشایند در مقابل خبرنگاران، نشانی از دلخوری بعضی سینماگران از اهالی رسانه دارد.
خبرنگاران در بیشتر نقاط دنیا می‌توانند آزادانه پرسش‌های خود را بیان کنند و انتظار پاسخ داشته باشند؛ اما این بار در این جشنواره تعدادی از دست اندرکاران فیلم‌ها به تندی با ایشان برخورد کردند.
به نظر می‌رسد جایگاه اهالی سینما در جامعه در حال تعدیل شدن است و...
شهروندان مدت‌هاست که بازیگران و دیگر فعالین حوزه سینما را نقد می‌کنند و آن جایگاه نفوذ ناپذیر را نادیده گرفته‌اند؛ البته شاید این موضوع به مذاق عده‌ای خوش نیامده باشد و این نقدها را نشات گرفته از رسانه‌ها می‌دانند.
اما نباید فراموش کرد این نقدها و این نگاه‌های بی واسطه در طول زمان به نفع فضای سینمایی کشور خواهد بود و در بسیاری از مواقع مخاطبان می‌توانند نقش جدی در رابطه با دیده شدن و تشویق افراد کم‌تر دیده شده داشته باشند.
چنانکه امسال در دو مورد بازیگران مرد که جایزه‌ای دریافت نکردند مخاطبان پرسش‌هایی مطرح کردند و بیشتر خواهان توجه به هنر‌آفرینی این دو بازیگر شدند.
در نهایت با توجه به جذابیت سینما برای عموم مردم، رفتارهای سینماگران بشدت زیر ذره بین قرار می‌گیرد و مردم انتظار دارند، هنرمندانی که به واسطه توجه جامعه توانسته‌اند به آن جایگاه دست پیدا کنند، رفتاری تحسین برانگیز داشته باشند و این رفتار درخور نام سینمای ایران باشد.