مومنان در سوگ بانوی نبوت

مِهر خدیجه را به سر شانه می برم
شکر خدا که مادر زهراست، مادرم
آسمان سنگین است؛ در غروب پرمحنت مکه، گویی نجوای غم‌فزایی رحلت مادر امت را مویه می‌کند. ای بانوی ایثار، ای غم خوار رسول حضرت دوست و ای مادر فاطمه زهرا(س)، بدرود. امشب، زمین و آسمان‌ها در ماتم تو عزادارند؛ امشب قلب پیامبر رحمت، با همه بزرگی و وسعت، تنگ است. راستی که جدایی از خدیجه(س) برای پیامبر(ص) چه سخت است؛ زین پس، در هیاهوی خلقی که فرمان حق را بر نمی‌تابند، هم‌راز و محرم اسرار محمد(ص) کیست؟
کدام گوش شنوا، کدام دیده بیناست که دردهای رسول مهربانی‌ها را ببیند و بشنود و با بیان شیرین و مهر بی‌دریغش، بر خستگی‌ها و رنجیدگی‌های حبیب خدا، مُهر پایان زند؟ اما، امشب ... گویی غم‌های رسول خدا(ص) را پایانی نیست.