تعارف میانجیگری

ایران اعلام کرده است که آمادگی این را دارد تا میان مناقشات فعلی پاکستان و هند نقش میانجی را بازی کند. اکنون این پرسش پیش آمده است که آیا ایران در عمل توانایی این کار را دارد؟ از سویی هند و پاکستان از میانجی گری تهران استقبال می‌کنند و اگر ایران موفق به چنین نقشی شود، این موضوع چه فوایدی برای کشورمان خواهدداشت.
در پاسخ به این پرسش‌ها باید به یک نکته کلیدی اشاره کرد و آن اینکه دولت‌ها‌یی که با دو کشور متخاصم روابط نسبتا خوبی دارند معمولا برای نشان دادن حسن‌نیت می‌توانند پیشنهاد میانجیگری را برای نزدیک کردن هرچه بیشتر خود به آن دوکشور و همینطور کاهش تنش‌ها‌ی آن دو
مطرح کنند.
اما باتوجه به این که کشورهای پاکستان و هند تا به حال چندین بار


به خاطر اختلافات مرزی و درگیری که در منطقه کشمیر داشتند با یکدیگر تقابل نظامی‌کرده‌اند بعید است که بتوان با میانجیگری این مشکل را حل کرد اما چنین تعارفاتی مثل اعلام آمادگی برای میانجیگری از سوی ایران در قالب روابط دیپلماتیک امری متعارف است.
معمولا کشورهای متخاصم برای میانجیگری‌ها‌ی اینچنینی خودشان را به یک کشور پایبند نمی‌کنند مگر آنکه آن کشور، کشور بسیار بزرگی باشد. در اینگونه مواقع معمولا باید سازمان ملل کاری انجام دهد. سازمان ملل یکی از وظایفش حضور در میان دو کشوری است که در آستانه جنگ
قرار گرفته‌اند.
اما اگر بر فرض ایران بتواند نقش میانجی را در این میان بازی کند این موضوع از اهمیت بسیاری برای ما برخورداراست چرا که نقش میانجیگر بسیار می‌تواند مهم باشد و بیانگر تاثیرگذاری کشورمان در منطقه علی رغم همه این فشارها است.
فراموش نکنیم یکی دیگر از کشورهایی که در منطقه می‌تواند نقش میانجی را بین پاکستان و هند بازی کند، عربستان سعودی است. با توجه به سفر سخاوتمندانه‌ای که اخیرا بن سلمان به هند با صد میلیارد دلار سرمایه گذاری داشته است و همین طور در پاکستان با 20 میلیارد دلار،این کشور اگر بخواهد نقش میانجی را بازی کند مورد توجه قرار می‌گیرد. ممکن است بعد از ایران این عربستان باشد که پیشنهاد میانجیگری را مطرح نماید.