استمرار آنچه انجام گرفته

داوود هرمیداس باوند- نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری به غیر از معاون اول ریاست جمهور، همه هم و غمشان انتقاد از دولت حاکم بود و حسن روحانی و اسحاق جهانگیری هم در مقام دفاع برآمدند. به این ترتیب آنها در جایگاه انتقاد و حمله بودند موضع گیری شان معطوف به عدم تحقق وعده های دولت بود ولی پاسخ به این منتقدان این است که یا باید به شرایط قبل از92 بازگشت یا راهی که اولویت آن پیگیری برجام بوده است را ادامه داد یعنی شرایطی که آقای احمدی نژاد بوده ودرآمد 800 میلیاردی دولت معلوم نیست در چه مواردی خرج شده است. چنان که صندوق دولت خالی و فضای حاکم بر کشور نیز امنیتی شد. به نظرم مشکل ما در کشور فقدان وحدت استراتژیک است در حالی که قوه‌های سه گانه که باید نقش موازنه و کنترلی داشته باشند، همسویی ندارند، اوضاع این گونه می شود. در واقع دو قوه قضاییه و مقننه که اکثریت مخالفان را تشکیل می‌دهند به جای اینکه همسو و همراه دولت روحانی باشند در مقام مقابله جویی هستند بنابراین بسیاری از اهداف دولت قابل تحقق نبوده است. وقتی امور اقتصادی کلان کشور توسط نهادهای فرا دولتی اداره می شود، قوه قضاییه نیز خود را به کل جدا می داند و مجلس نیز بعد از انتخابات گذشته به یک اکثریت نسبی رسید. در این شرایط فقدان وحدت استراتژیک، قوه مجریه را در یک انزوای سیاسی اجرایی قرار ‌داده و تمام جریان غیر دولتی، حتی در مذاکرات برجام نیز از ابتدا منتقد دولت بودند. بنابراین دولت روحانی آن آزادی عمل و اختیاراتی که لازمه قوه مجریه است را نداشت و حتی در جریانی که اولویت با مذاکره بود باز هم نیروهای مخالف درباره این موضوع، موضع غیردوستانه و انتقادآمیز داشتند. البته آقای روحانی رییس جمهور در مقابل مجلس، مردم و تاریخ مصونیت دارد ولی در عین حال آزادی عمل‌ که لازمه پیگیری مشکلات و حل و فصل آن هاست، را ندارد. وقتی رییس جمهوری برای یک گفت وگوی تلفنی مورد مواخذه قرار می‌گیرد و در چنین شرایطی امور کلان اقتصادی هم در دست نهادهای ویژه‌ است و برخی قدرتمندان بر تصمیم‌های نهایی تاثیر می گذارند، رییس جمهور در یک محدوده خاصی قرار می گیرد. انتظار مردم این است که درحال حاضر برجام استمرار پیدا کند و دولت در سیاست خارجی آزادی عمل بیشتری داشته باشد. به خصوص در شرایطی که کشور به جلب سرمایه خارجی و انتقال تکنولوژی نیازمند است. به نظر من با توجه به مخالفت‌های برخی قدرت‌های فرامنطقه ای مثل آمریکا در هر حال دولت باید توانایی گفت وگوی سازنده با جهان و نیز پذیرندگی از سوی قدرت‌های خارجی را داشته باشد. روشن است که کشور نیازمند جذب سرمایه گذاری خارجی و انتقال تکنولوژی است. این امر شرایط داخلی مناسب می خواهد که سرمایه گذاری، جوینت ونچر و بای بک به رغم مواجه با تحریم های آتی یک جانبه آمریکا باید به طور مناسبی به اجرا درآیند.
در شرایط موجود اگر بخواهیم انتخاب نسبی داشته باشیم باید به این سمت برویم که دولت برجام بتواند پیگیر برنامه هایش باشد. ضمن اینکه هنوز مسائلی مانند زندانیان سیاسی وجود دارد و جامعه به خودی و غیرخودی تقسیم می شود. علاوه بر این بسیاری از جمعیت‌ها و گروه‌های سیاسی که ریشه تاریخی دارند، متهم به ضدیت با انقلاب می شوند. در چنین شرایطی که دانشگاه ها دچار فضای امنیتی و سیاسی هستند دولت باید پیش برنده برنامه‌های از پیش تعیین شده‌اش باشد که دولت روحانی در این باره آزادی عمل ندارد. اکنون دولت روحانی مورد قضاوت مردم است و رای دهندگان باید ارزیابی کنند که بر اساس مصالح مملکت، شرایط منطقه ای و وضع موجود کدام یک از این کاندیداها با سوابق و کاربرد سیاسی شان توانایی موفقیت در انجام امور را دارند. به هر حال به نظرم مصلحت نسبی این است که آنچه انجام گرفته بتواند استمرار یابد.