وعده‌هایی از جنس پلاسکو

سجاد وجدانیان- «ایران گریست». این کوتاه‌ترین و غم‌انگیزترین جمله در وصف این روزهاست؛ روزهای تلخ وداع با عزیزان، روزهای ویرانی، خرابی و بی‌سرپناهی. دیدن این صحنه‌ها واقعا آزاردهنده است ولی باید پذیرفت که زلزله قابل پیش‌بینی نیست. بررسی سیر تاریخی زلزله- از لحظه وقوع تا الان- نشان می‌دهد که ابتدا همه نگاه‌ها به آمار کشته‌ها و مجروحان بود. متاسفانه هرچه زمان گذشت، این آمار افزایش یافت.
به فاصله اندکی بعد نگاه‌ها عطف به امداد و نجات شد. خوشبختانه هر چه زمان گذشت، این کمک‌ها بیشتر شد.
به تدریج همزمان با اینکه مقامات سایر کشورها به ابراز همدردی با مصیبت‌زدگان زلزله پرداختند، توجهات به سمت خرابی‌های به‌جا مانده جلب شد. از این میان این موضوع برجسته شد که چرا ساختمان‌های نوساز که در طرح مسکن مهر ساخته شده بودند، این‌گونه ویران شدند. به این پرسش با عبارت‌هایی چون زلزله مهر، مسکن بی‌مهر و عزای عمومی نظام ساخت‌وساز پاسخ داده شد.
گویی مقصر اصلی پیدا شده بود و آن هم کسی نبود جز محمود احمدی‌نژاد. اگر او مسکن مهر را اصولی ساخته بود، نه آمار تلفات اینقدر بالا می‌رفت و نه اینقدر خرابی به بار می‌آمد


شاید هم اصلا زلزله‌ای رخ نمی‌داد. در حالی‌که همه بحث‌ها به این سمت رفته بود و پاسخ به پرسش‌هایی مانند اینکه وقتی این طرح ناقص اجرا می‌شد، دیگر مسوولان چه‌کار می‌کردند یا اینکه دولت یازدهم چه اقدامی برای رفع این نواقص انجام داده یا اصلا طرح مسکن اجتماعی به چه نتیجه‌ای رسیده است به فراموشی سپرده شده بود، عبدالله رمضان‌زاده در توئیتی نوشت بیمارستانی هم که دولت کارفرمایش بود، کاملا تخریب شده است و این یعنی «خانه از پای‌بست ویران است». احتیاجی نیست فانوس به دست در روز روشن به دنبال مقصر گشت.
مشکل، مسکن مهر نیست، مشکل، سیاست‌هایی است که تصویب، اجرا و نظارت می‌شوند. وقتی تجربه تلخ بم درس عبرت نشود، باید منتظر این روزهای ناخوش هم بود.
وقت آن رسیده برای یک‌بار هم که شده، اعتراف کنیم حاصل همه این مدیریت‌ها چیزی جز سوء‌مدیریت نبوده است و تاوان این را مردم دارند پس می‌دهند. فقط شعار و وعده از جنس همان‌هایی که برای پلاسکو داده شد، مشکلی را حل نمی‌کند. در شرایطی که ناداوری‌های قدرت‌های جهانی تنفس اقتصادی را سخت کرده، لرزه‌ها و پس‌لرزه‌های بحران‌های مدیریتی با هیچ توجیهی پذیرفته نیست.
s.vojdanian@chmail.ir