اگر کلینتون رئیس‌جمهور می‌شد...

بسیاری معتقدند ترامپ که آمد برجام متزلزل شد.یعنی اگر فی المثل هیلاری کلینتون رئیس جمهور ایالات متحده می‌شد چه بسا برجام با قوت سابق برقرار می‌ماند و ثلمه‌ای به آن وارد نمی‌شد.اما به دو دلیل که به یکدیگر مرتبط هستند اگر کسی غیر از ترامپ نیز ساکن کاخ سفید می‌شد شرایط آنچنان تفاوتی نمی‌کرد.
اول اینکه سیاست ایران اکنون نفوذ فرهنگی و افزایش عمق استراتژیک خود در منطقه است.در واقع همانطور که آمریکا از آن سوی دنیا به خاورمیانه آمده و سعی می‌کند بازیگر موثری باشد، تهران نیز این حق را برای خود قائل است برحسب دعوتی که صورت می‌گیرد به متحدان استراتژیک و غیراستراتژیک خود در منطقه مشاوره دهد و...

حتی مثل موضوع سوریه حضور نظامی نیز داشته باشد.این یک حساب ریاضی ساده است؛ کشوری مثل ایران با چنین سیاستی اگر قدرت بگیرد متعاقبا قدرت نفوذش در منطقه نیز افزوده می‌شود.این در حالیست که آمریکا اصولا با چنین موضوعی مشکل اساسی و بنیادی دارد و نمی‌خواهد بازیگر اصلی خاورمیانه و منطقه کشوری همچون ایران باشد که حرف شنوی از واشنگتن ندارد.برجامِ دولت روحانی این امکان را به ایران داده بود که بر قدرت و نفوذ خود در منطقه به دو جهت بیافزاید. زیرا از یکسو کشورهایی که هم با ایران در ارتباط هستند و هم آمریکا، برجام را مجوزی پنداشتند که آسوده تر با تهران ارتباط برقرار کنند بدون آنکه واشنگتن بازخواستی و گلایه‌ای کند.


از سوی دیگر برجام باعث شد از فشار تحریم‌ها‌ کاسته شده و تهران مانور اقتصادی بیشتری در منطقه داشته باشد.فلذا می‌توان به این نتیجه رسید خصلت برجام با سیاست‌ها‌ی کلی ایالات متحده همخوانی چندانی ندارد و به نوعی نمی‌توان انتظار داشت این دو مدتها
به صورت مسالمت آمیز کنار یکدیگر قرار گیرند.
البته در یک صورت این امر شدنی است و آن هم این است که یکی از دو کشور سیاست و رویکرد کلی خود را تغییر دهند که حداقل در کوتاه مدت و حتی میان مدت بعید به نظر می‌رسد چنین شود.
دوم هم اینکه نقش لابی‌ها‌ی قدرتمند در واشنگتن را نباید دست‌کم گرفت. آری ؛فی المثل لابی اسرائیل در آمریکا چندان
قابل مهار نیست و اجازه نمی‌دهد رئیس جمهوری در این کشور ریل گذاری به سمت صلح و سازش با تهران داشته باشد.به نظر من اوباما یک استثناء بی‌بدیل بود نه قاعده.قاعده همین ترامپ است با دز بیشتر یا کمتر.به عبارت دیگر اگر هیلاری کلینتون رئیس جمهور ایالات متحده بود اکنون لابی‌ها‌ی اسرائیل و سایر لابی‌ها‌ی قدرتمند اجازه نمی‌دادند برجام به سبک و سیاق دولت اوباما اجرا شود و تهران ذی نفع گردد. در این میان عده‌ای در داخل می‌گویند بایستی در دولت قبل آمریکا، تمام مشکلات خود را با این کشور حل‌وفصل
می‌کردیم.این مدعا هم با واقعیت فاصله دارد. اوباما جزیره‌ای بود در آمریکا که سعی داشت مستقل از لابی‌ها‌ی وحشتناک در این کشور تصمیم‌گیری کند. اگر هم بر فرض با فراتر از برجام با این کشور وارد گفتگو می‌شدیم در دولت بعدی چه دموکرات و چه جمهوری خواه این مذاکرات و نتایج حاصل از آن ابترمی ماند.درست مثل برجام که چنین سرنوشتی داشته است.
اکنون شاید این پرسش مطرح شود که اگر اینگونه است پس چرا برجام را آفریدیم؟من می‌گویم برجام درست بود و هست.حتی استمرار آن با این وضعییت هم صحیح است و بهتر از نبود آن است.چراکه ما حداقل توانستیم به مدد برجام نفسی چاق کنیم و به مسیر خود ادامه دهیم.نمی دانم چقدر نفس مان تازه شده اما هر چه بوده گشایش‌ها‌یی نسبی صورت گرفت و توانستیم برخی زخم‌ها‌ را ترمیم کنیم.برای نمونه ورود چند هواپیمای مسافربری نو به ناوگان هوایی کشور موضوع کم‌اهمیتی نیست. هرچند عده‌ای آن زمان خوشی
زیر دل شان زده بود و می‌گفتند نباید چنین شود و این کالای لوکس است اما حالا که مسئولان در به در به دنبال خرید هواپیمای کهنه با عمر بالای ده سال هستند آن هم اگر بشود یا نشود، می‌شود فهمید برجام چه لطفی داشته است.
ختم کلام همان است که پیشتر عرض شد؛ ساختار‌ها‌ و سیاست‌ها‌ی کلی دو کشور اجازه همزیستی مسالمت آمیز را نمی‌دهد. نمی‌دانم چقدر این جا این مثل مصداق دارد اما بهرحال «دو پادشاه در یک اقلیم نگنجند.»از همین رو است که تیم جدید کاخ سفید در خفا بیان می‌کند که به دنبال تغییر نظام ایران است و در عمل نیز آن را اجرا می‌نماید.از سوی دیگر، تصمیم گیران تهران هم بارها بیان کرده‌اند که آمریکا باید از خوی استکباری خود دست بکشد تا بشود با واشنگتن کنار آمد.