الحاق به پالرمو اجتناب ناپذیر است

چنانچه واضح است کنوانسیون پالرمو از جمله کنوانسیون‌ها‌ی بین المللی است که علیه جرایم سازمان یافته تدوین شده و تا کنون 180 کشور جهان به آن ملحق شده اند. گرچه این کنوانسیون تعهداتی را متوجه اعضا کرده با این حال خیلی از کشورها به سرعت به آن ملحق شده‌اند و ایران نیز طی سالهای اخیر مراحل پیوستن به آن را طی کرده است.

با این حال مخالفان ایرادات جدی به پیوستن ایران به این کنوانسیون دارند؛ استدلال آنها
این است که الحاق ایران ممکن است زیان بار باشد. به نظر می‌رسد بیش از هر چیز در این مخالفت، ادله کافی برای عدم الحاق ایران وجود ندارد به عبارتی دیگر مخالفان الحاق ایران به کنوانسیون پالرمو برخورد سلبی با این الحاق دارند و به دیگر سخن، آنها هیچگونه جایگزینی برای عدم الحاق ایران ارائه نمی‌دهند.


نکته ای که مخالفان از توجه به آن غافلند این است که مقررات کنوانسیون پالرمو جزو مقررات عام بین المللی است که تقریبا همه کشورهای دنیا به آن پیوسته اند و عدم الحاق و پذیرش آن، تبعات و محدودیت‌ها‌یی را بهمراه دارد و به قول ورزشی‌ها‌ می‌تواند پنالتی‌ها‌ی ناخواسته ای به ضرر کشور بهمراه داشته باشد.
در سوی دیگر این منازعه، دولت و مجلس هستند که مایل نیستند محدودیت‌ها‌ی جهانی ناشی از عدم پیوستن به پالرمو گریبانگیر کشور شود اما بدبختانه بخشی از مخالفان با استدلال نادرست نگاه خوبی به پیوستن به معاهدات جهانی ندارند. این نگرش در اوائل انقلاب هم وجود داشت بطوریکه آن زمان هم برخی می‌گفتند عضویت در سازمان ملل به دلیل آنکه ساخته و پرداخته قدرتهای جهانی است، امری اشتباه است.
اما واقعیتی که در جهان امروز وجود دارد این است که از سال 2000 میلادی به بعد سیر سریع تحولات جهانی کشورهای جهان را بهم پیوند داده و موضوع دهکده جهانی ناشی از جهانی شدن به یک حقیقت ملموس تر مبدل شده که کشورها هم همپای این تحولات بوده اند، دلیل آن هم این است که امروزه، کشورها موضوع حقوق بین الملل بوده و ملزم به اجرای تعهدات ناشی از پیوستن به معاهدات عام بین المللی هستند. ایران هم ناگزیر از پیوستن به این معاهده است چون ما جزو آخرین کشورهایی هستیم که قصد الحاق به آن را داریم.
نباید از این موضوع غافل باشیم که عدم الحاق به اینگونه معاهدات می‌تواند به پرستیژ سیاسی کشور آسیب وارد کرده و منافع ملی را تحت‌الشعاع
قرار دهد.