سایه فشار حداکثری بر داووس

محسن جلیلوند‪-‬ عدم حضور وزیر خارجه کشورمان در اجلاس جهانی داووس که بر حوزه اقتصادی متمرکز است، گمانه‌زنی‌هایی را مطرح کرده است. این اجلاس در واقع فرصتی برای بیان دیدگاه‌ها شناخته می شود. آنطور که وزارت خارجه بیان کرده دکتر ظریف به دلیل برخی تغییراتی که داووس در برنامه‌ها ایجاد کرده از این سفر صرف نظر کرده است. با این حال اینکه چرا این انصراف از حضور در داووس انجام شده است هنوز نمی توان به طور روشنی سخن گفت. درباره اینکه اجلاس داووس چه تاثیراتی می تواند داشته باشد و آیا آنطور که گفته شده این، اجلاس فرصتی برای گفتگو بوده است یا خیر باید گفت اجلاس داووس در درجه اول با هدف بیان دیدگاه‌ها از سوی کشورها و بازیگران مختلف برگزار می شود و بیش از آنکه گفتگو محور باشد برای بیان دیدگاه است. بنابراین اگر ایران هدفی برای گفتگو داشته باشد حتما نیازی نیست که در داووس انجام شود و از طرق مختلف و فرصت‌های دیگری نیز می توان این سیاست را پیش برد و با طرف‌هایی که مدنظر است باب گفتگو را آغاز کرد. نکته دیگری که نسبت به عدم حضور وزیر خارجه کشورمان وجود دارد رد پای فشارهایی است که ایالات متحده بر ایران اعمال می کند. در واقع کاخ سفید تحت راهبرد فشار حداکثری علیه تهران سه حوزه سیاسی، امنیتی و اقتصادی را دنبال می کند. اینگونه فشارها که به دنبال این است تا دکتر ظریف در یک اجلاس جهانی شرکت نکند را باید در بُعد فشار سیاسی دانست.
کما اینکه پیش از این نیز از صدور ویزا برای وزیر خارجه ایران برای شرکت در یک نشست در نیویورک خودداری کردند.
هدف از این نوع فشارها این است که ایران را از صحنه دیپلماسی بین المللی حذف کنند و در واقع به دنبال فشار بر دیپلماسی سنتی ایران هستند. واشنگتن تلاش می‌کند تهران فرصت بیان دیدگاه‌های خود در اجلاس های بین‌المللی را نداشته باشد. با توجه به وضعیت روابط میان ایران و ایالات متحده به نظر می‌رسد فشارهای این چنینی در آینده رو به فزونی خواهد بود و طرف آمریکایی تلاشی مضاعف خواهد کرد فرصت هایی که جامعه جهانی بر آن متمرکز است و می توان در آن عقاید و دیدگاه ها را با ضریب نفوذ بیشتری بیان کرد را هرچه بیشتر از ایران بگیرد.