قابل پیش بینی بود!

انتشار اخباری مبنی بر قطع تبادلات بانکی روسیه و چین درحالی که بسیاری نسبت به این دو کشور خوش بینی‌هایی را داشتند بار دیگر از اهمیت نگاه واقع گرایانه به سیاست بین الملل پرده بر می دارد. اگرچه در ماه‌های اخیر تنش میان روسیه و چین با ایالات متحده آمریکا با سرعت نسبتا بالایی افزایش یافته است اما این
دو کشور هنوز در تعیین سیاست‌های خود
نمی توانند نقش ایالات متحده را نادیده بگیرند. به عنوان نمونه در رابطه با تنش فعلی میان پکن و واشنگتن تا پیش از افزایش اختلافات و جنگ‌های تعرفه ای حدود 750 میلیارد دلار تبادلات تجاری وجود داشته است و هم اکنون نیز به رغم برخی کاهش‌ها این تجارت در سطح بالایی ادامه دارد. بنابراین طبیعی است که پکن حاضر نیست تجارت پر رونق خود با آمریکا را به دلیل حمایت از ایران بهم بزند!
یکی از دلایلی که چینی‌ها در قرارداد 25 ساله با ایران نیز وقت کشی می کنند این است که آنها همچنان امیدوارند بعد از انتخابات پاییز آمریکا بتوانند به مصالحه ای با واشنگتن برسند. بنابراین اینکه عده ای در ایران گمان می کردند روسیه و چین حتی در شرایطی که ایران در لیست سیاه اف ای تی اف باشد نیز تبادل بانکی خواهند داشت


دچار یک خطا در پیش بینی‌های خود شده اند.
در شرایط فعلی نیز تنها راهی که باقی است تصویب لوایح چهارگانه اف ای تی اف و تقاضای ایران برای خروج از لیست سیاه است.
البته این مسیر نیز روال و سازوکارهای خود را دارد و به سرعت انجام نخواهد شد. با توجه به اینکه کنوانسیون مربوطه در چندین نوبت چهار ماهه به ایران فرصت داد تا بتواند لوایح چهارگانه را تصویب کند اما در نهایت چنین نشد بنابراین در شرایط فعلی تقاضای مجدد ایران برای خروج از لیست سیاه احتمالا با ملاحظاتی مورد توجه قرار خواهد گرفت به ویژه آنکه باید دید تصمیم ایالات متحده و اروپا به چنین تقاضایی چه خواهد بود. با این حال پر واضح است که در شرایط فعلی مهمترین بخش تصمیم در ایران باید رقم بخورد اینکه اجماعی برسر تصویب لوایح مورد مناقشه بدست آید. امری که هم اکنون با وضعیتی که در کشور دیده می وشود حصول آن چندان قابل پیش بینی نیست و بعید است ایران بخواهد به سرعت در روند تصویب لوایح و تلاش برای خروج از لیست سیاه اف ای تی اف قرار گیرد.