روزنامه همدلی
1396/06/21
بغازیان به « همدلی» می‌گوید که از سد آمریکا گذشته ایم و حالا نوبت خودمان است رفتار پاندولی در راه توسعه پایدار
رضا نحوی - همین چند وقت پیش بود که رئیس سازمان توسعه تجارت اعلام کرد دیگر الحاق ایران به سازمان تجارت جهانی در اولویت نیست و اصل مهم انعقاد پیمان‌های منطقه‌ای است.ایران 20سال است تلاش می‌کند تا به سازمان تجارت جهانی بپیوندد و اقتصادش را در در معرض بازارهای ازاد جهانی قرار دهد.
اقتصاد ایران برا اثر تحریم سالها از بازارهای جهانی دور مانده و از این رو چون جوانی است که سالها در جنگلی تنها به حیاتش ادامه داده است، زبانش را فراموش کرده و حالا که به دل شهر آمده رفتارهایش با دیگران نمی‌خواند. فارغ‌از‌اینکه پیوستن به تجارت جهانی می‌تواند چه زیان‌هایی به اقتصاد کشور وارد کند یا نکند، یکی از دلایل اصلی عدم پذیریش ایران، تنش‌های سیاسی با آمریکا بوده است. کشوری که اقتصادش مانند قلب تجارت جهانی عمل
می‌کند.
در همین رابطه با آلبرت بغازیان درباره علل رفتارهای دوگانه ایران برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی، موانع و فرصت‌های الحاق و پیوستن به پیمان‌های منطقه‌ای به گفت‌وگو نشستیم که در ادامه مشروح ان از نظرتان می‌گذرد:
الحاق ایران به سازمان تجارت‌جهانی موضوعی است که بیش از یک دهه است به یکی از مهم‌ترین مباحث اقتصاد خارجی ایران تبدیل شده است بفرمایید چرا این عضویت این قدر طول کشیده است؟
بگذارید قبل از پاسخ به این سوال به پرسش‌هایی که مخالفان پیوست به تجارت جهانی درباره این باره عنوان‌می کنند، پاسخ گویم. درست است که ملحق شدن اجباری نیست ولی این دلیلی نمی‌شود که فکر پیوستن به سازمان WTOرا کنار بگذاریم. در دنیای تجارت قاعده این است که اعـضای سـازمان برای اقتصادهای بیرونی می‌توانند یک سری تبعیض‌هایی را قائل شوند. دوم اینکه عضویت در سازمان لزوما نشان‌دهنده این نیست که ما حتما باید تسلیم تصمیمات سازمان شویم. مساله اصلی در سازمان مذاکره دو سویه است. یعنی باید کشورعضو با تک تک کشورهای عضو سازمان تجارت جهانی برای مثال بر سر نرخ‌های تعرفه، ممنوعیت، موانع و تسهیل کننده گمرکی و...به توافق برسند و در نهایت نتایج این مذاکره تقدیم سازمان شود. پس اولا نباید پیوستن به سازمان تجارت جهانی را در داخل به یک مسئله حاد سیاسی تبدیل کنیم و دوم این شائبه را ایجاد نکنیم که فرضا اگر عضو شدیم با حذف تعرفه با انبوه واردات کشورهای عضو مواجه خواهیم شد در نتیجه تولید داخلی نابود خواهد شد. به نظر من هر دوی این رویکردها در قبال پیوستن به تجارت جهانی نادر ست است. عضویت در سازمان در زمانی اتفاق میفتد که کشور ما بتواند با یکا‌یک اعضا مذاکره کند. مثلا با اتحادیه اروپا درباره نرخ تعرفه مذکره می کنیم و با چانه‌زنی به این نتیجه می رسیم که چه نرخ تعرفه‌ای برای دو طرف به صرفه است. خلاصه بگویم ماهیت مذاکره با اعضای عضو سازمان تجارت بین الملل یک توافق برد برد است. پس همان‌گونه که گفتم وقتی با یکا‌یک اعضا به توافق رسیدیم این توافق به سازمان اعلام میشود و بعد عضویت کشورمان در سازمان تجارت بین الملل به رسمیت شناخته میشود.
ما در حال حاضر عضو ناظر سازمان تجارت بین الملل هستیم. این در حالی است که آمریکا 16 یا 17 بار در خواست عضویت ما را وتو کرده است. حالا که عضو ناظر شدیم باید راهممان را ادامه دهیم. مگر نه این است که انتظار ورود سرمایه‌های خارجی بدون الحاق به WTO بیهوده است. می‌خواهم بگویم تا حد زیادی برای الحاق به سازمان تجارت جهانی از سد آمریکا گذشته‌ایم و اکنون نوبت خودمان است که با تمرین اقتصادمان را برای وصل کردن به بازارهای آزاد جهان آزموده کنیم.
ولی ایران سال‌هاست تلاش می‌کند تا عضو دائم شود و به گفته بسیاری از کارشناسان تا تنش‌های سیاسی با آمریکا وجود دارد چنین انتظاری بیهوده است؟
خدمتتان عرض کردم پروسه پیوستن به سازمان تجارت جهانی یک پروسه پیچیده وفنی است. باید اقتصاد ما یک حداقل‌هایی را داشته باشد. البته درست است وضعیت سیاسی هم به شدت تاثیر‌گذار است. مثلا اگر افغانستان بخواهد عضو شود، نمی‌تواند یکی دوساله عضو شود. روسیه 10سال پروسه الحاقش به طول انجامید. البته قبول دارم که شرایط ایران شرایطی ویژه است. سازمان می‌گوید شما آمادگی‌اش را پیدا کن بعد خود به خود عضو می‌شوی. مثل این می‌ماند یک فرد آماتور بخواهد برود در رینگ بوکس با قویترین بوکسر جهان مبارزه کند. خوب مشخص است که زیان اصلی را در وهله اول خود ما می‌بینیم. خلاصه کلام اینکه اگر می‌خواهیم اقتصادمان رقابتی باشد اگر می‌خواهیم زیرساخت‌های تکنولوژیک را تقویت کنیم و تکنولوژی را وارد کنیم ناچاریم که به جریان بازارهای آزاد جهانی بپیوندیم. همین الان به خاطر عدم عضویت ما برخی کشورهای عضو سازمان تعرفه‌های تبعیض آمیز بر روی کالاهای صادراتی ما اعمال می‌کنند.در این مورد می‌توان به مبادلات تجاری ما با ترکیه اشاره کرد.
چندی پیش رئیس سازمان تجارت‌و‌توسعه گفت به جای الحاق به سازمان تجارت جهانی، پیمان‌های منطقه‌ای و عضویت در سازمان‌های منطقه ای در اولویت است. آیا این سخن نشان از چرخش ایران در رابطه با پیوستن به تجارت جهانی دارد؟ ارزیابی شما چیست؟
یکی از راه‌های تمرین عضویت در سازمان تجاری عضویت در همین سازمان‌های منطقه‌ای است تا بعد برویم سراغ بزرگ‌تر کردن این دایره. خود اتحادیه اروپا اول با بازار مشترک شروع کرد تا رسید به اتحادیه و پول مشترک یورو. مثلا در آمریکای جنوبی و دریای کارائیب اقتصادها منطقه‌ای عمل کردند. اگر پیوستن به پیمان‌های منطقه‌ای در راستای آزموده شدن برای الحاق به تجارت جهانی باشد، بی تردید ضروری است اما اگر هدف، پیوستن به پیمان‌های منطقه‌ای باشد، در این صورت نمی‌توان انتظار قرار گرفتن در مسیر توسعه پایدار را در سر داشت چرا که در پیمان‌های منطقه‌ای این ظرفیت وجود ندارد که تزریق پول خارجی به اقتصاد کشورمان با ریسکی پایین انجام شود. کشورهای عضو پیمان منطقه‌ای هر زمان بخواهند می‌توانند از پیمان خارج شوند، در نتیجه اعتماد سرمایه‌گذار آن‌چنان که باید جلب نمی‌شود تا روی بازارهای کشورهای منطقه حساب ویژه‌ای باز کند. از قضا در‌این‌باره وضعیت منطقه ما شرایط ویژه‌ای دارد. در منطقه ما اصل بر بی‌ثباتی است مگر اینکه خلافش ثابت شود.
اینکه گفته شودالحاق به تجارت جهانی دیگر اولویت ما نیست اگر بر اساس رفتار پاندولی دولتمردان ما باشد خوب به شدت می‌تواند رویکردی زیان‌آور باشد. متاسفانه در طول سال‌های گذشته در مسیر توسعه پایدار و اهداف بلند مدت، ما رفتاری پاندولی داشته‌ایم.
وقتی بعد‌این‌همه سال عضو ناظر سازمان شدیم و بعد از صرف این همه وقت و انرژی حالا بگوییم پیوستن به سازمان دیگر اولویت نیست نمی‌تواند سودی برای ما داشته باشد. این باعث می شود که کشورهای عضو سازمان در مبادلاتشان با ایران دست به تبعیض بیشتری بزنند. آیا اگر ما عضو سازمان تجارت جهانی بودیم ترکیه جرئت می‌کرد تعرفه‌ها را طوری تغییر دهد که همه چیز در مبادله فروش مواد خام ما و واردات لباس ترکی به نفع آنان تمام شود؟
در هر حال چه برای پیوستن به تجارت جهانی چه پیمان‌های منطقه ای ما نیازمند اصلاح ساختارهای اقتصادی و تغییر رویکردها در روند تجاری و اقتصادی کشور هستیم.
آیا عملکرد دولت یازدهم در زمینه الحاق امید بخش بوده است؟
ببینید امضای اجرای برجام به جهان ثابت کرد که ایران قابلیت مذاکره و چانه‌زنی را دارد. در صحبت‌هایم به شما عرض کردم یکی از مسائل مهم در سازمان تجارت جهانی همین قدرت چانه‌زنی و مذاکره با اعضا است. این یک ویژگی مثبت است. با این همه به نظر‌من دولت دوازدهم باید همت بیشتری برای پیوستن به سازنمان تجارت جهانی را به خرج دهد.
سایر اخبار این روزنامه
بغازیان به « همدلی» می‌گوید که از سد آمریکا گذشته ایم و حالا نوبت خودمان است رفتار پاندولی در راه توسعه پایدار
گفت‌وگو با هومن شاهی،خواننده رپ ترانه (سوسن خانم) از تئاتر تا موسیقی با خودم لج می‌کنم!
«بدون تاریخ بدون امضا» فاتح بخش افق‌های نوی جشنواره ونیز شد نویدی برای سینمای ایران
روحانی در جمع سران کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی: رکود و انحطاط تمدن اسلامی، با تعصبات قومی و از بین رفتن وحدت و تسامح ایجاد شد
برجام آرام آرام، توسعه صنعت نفت را رقم می‌زند همه چشم‌انتظار قراردادهای نفتی‌اند
به بهانه قرار گرفتن بررسی وضعیت کودکان زباله‌گرد در دستور کار کمیسیون سلامت شورای شهر
رونمایی از علاقه مرکل به مدل مذاکراتی برجام میانجی‌گیری بانوی ژرمن میان چشم بادامی‌ها
«جولیا لتینینا» روزنامه نگار و منتقد ولادیمیر پوتین از ترس جانش روسیه را ترک کرد
تقاضای سقط جنین در استان تهران افزایشی 34 درصدی داشته است نسلی که می‌کشیم
میزگردی با حضورسه جامعه شناس درباره ارتباطات بین دانش آموزان آسمان رفاقت در مدارس ابری است
مسعود رفیعی طالقانی علم هم در ایران تنهاست
متن سخنرانی دکتر شجاع‌پوریان/ رئیس شورای سیاست‌گزاری جشنواره شب های فرهنگی استان خوزستان 16و17شهریور ماه 1396
تعاون هم بلدیم
مدیرعامل شرکت بهینه سازی مصرف سوخت ؛ گزارش آماری و دقیق از اوضاع مصرف انرژی کشور را به «همدلی» ارائه داد
رییس جمهور در دیدار وزیر خارجه پاکستان عنوان کرد: تهران؛ مصمم به توسعه روابط با اسلام آباد
محمد رضا خاتمی مطرح کرد همراهی لاریجانی با اصلاح طلبان در پروژه رفع حصر
وقتی داد اقتصاددان نئولیبرال وطنی از بسته حمایت دولت از اشتغال روستایی درآمد آقای غنی‌نژاد، این یک ذره حمایت ضروری را هم برنمی‌تابید؟
عیسی کلانتری هشدار داد: به زودی همه ایران، گاوخونی میشود
دوازدهمین جشنواره تئاتر خیابانی در مرز غربی ایران هیاهوی خیابان‌های مریوان با طعم تئاتر
برگ دیگری از اقدامات سیستم بانکی کشور در دوران پسابرجام: امضای قرارداد فاینانس1میلیارد و 200 میلیون یورویی
روایت «همدلی» از این روزهای خانواده آقای شهابی، راننده اتوبوس شرکت واحدکه نامش مدتی است در رسانه‌ها زیاد شنیده میشود
عملکرد فراکسیون امید مجلس در جلسه حزب اراده ملت بررسی شد فراکسیون امید دقیقا دارد چکار می‌کند؟
ولی الله شجاع‌پوریان آموزش، عنصر غایب در فرهنگ جامعه
تکلیف لیست املاک نجومی را روشن کنید
سیاست شهری اجتماعی
